Η ρώσικη ρουλέτα.!!!

Όλη του η ύπαρξη επικεντρωμένη στην ύλη.
Από μικρό παιδί μόνο αυτό ήξερε να κάνει πολύ καλά.
Να μαζεύει ύλη γύρω του.
Η επιβεβαίωση της ύπαρξής του, και του ανδρισμού του.
Η ειρωνεία ήταν ότι είχε δουλέψει πολύ σκληρά γι' αυτό.
Το κορμί του ήταν σακατεμένο παντού από την σκληρή δουλειά.
Δεν είχε μέση, δεν είχε αριστερό γόνατο.
Όλα διαλυμένα. Όλα τα είχε εναποθέσει στον βωμό της. Είχε χάσει τα πάντα γι αυτήν.

Το σπίτι του είχε διαλυθεί...τα τρία παιδιά του στον δικό τους κόσμο, με δύο γονείς που ο κάθε ένας έκανε την ζωή του, γαντζωνόντουσαν στο πρώτο βλέμμα που θα τα κοίταζε με αγάπη.
Χαμένα πρόβατα ψάχνανε, μάταια, μια ζεστή αγκαλιά, μια ανθρώπινη συμπεριφορά.
Ο μεγάλος του γιος μπλεγμένος στον κόσμο που ψάχνεις να βρεις σώματα και βρίσκεις σκιές.
Είχε διαγράψει τον πατέρα του. Δεν ήθελε να τον βλέπει.
Όσες φορές ζήτησε καταφύγιο στην αγκαλιά του έβλεπε έναν πατέρα βουτηγμένο στα προβλήματα της ύλης, μόνο. Μπήκε το παραβάν της απομόνωσης ανάμεσά τους.
Μα δεν ήξερε να κάνει τίποτε άλλο.
Αυτό του είχαν μάθει οι γονείς του.
Ότι η Αγάπη εξαγοράζεται με την ύλη.
Κι όταν μπήκε εκείνη στην ζωή του, του φάνηκε πολύ παράξενη, γιατί δεν την ενδιέφερε η ύλη.
Προσπάθησε να του διδάξει ότι η ζωή κι οι όμορφες στιγμές δεν ήταν μόνο ύλη.
Του μίλαγε, αλλά τα λόγια της ήταν ξένα για εκείνον, κι έπεφταν σ' ένα κενό.
Το μυαλό του προσκολλημένο πώς θα σώσει την ύλη του από την οικονομική κρίση.
Είχε κάνει φοβερά ανοίγματα και δεν ήταν πρόθυμος να στερηθεί τίποτα από τα υλικά αγαθά για να βρει την ηρεμία του.
Τα βράδια γύρναγε σαν τον δαιμονισμένο στο κρεβάτι του.
Ένιωθε γύρω του τον κλοιό να κλείνει ασφυκτικά.
Η δουλειά του είχε κόψει. Κι οι τράπεζες του χτύπαγαν τα τηλέφωνα.
"Έλα γλυκέ μου να περπατήσουμε λίγο στην θάλασσα να ξεχαστείς. Να δεις την μικρότητά μας".
Την ακολουθούσε πρόθυμα, σαν παιδί...προσπαθώντας να πιαστεί από κάπου.
Κάθονταν σ' ένα παγκάκι αμίλητοι κι αγνάντευαν πέρα βαθιά στον ορίζοντα.
Έπλαθε όνειρα μαζί της κι εκείνη του έπιανε το χέρι λέγοντάς του "Μην φοβάσαι θα τα βγάλουμε πέρα. Έχουμε ο ένας τον άλλον. Μαζί ενωμένοι".
Την έκλεινε στην αγκαλιά του και της σιγοψιθύριζε "Σ`ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου. Είσαι η τέλεια σύντροφος. Είμαι πολύ τυχερός που είσαι δική μου".
Και μια μέρα στην καθημερινή τους βόλτα στην θάλασσα της ζήτησε να χωρίσουν.
Τον κοίταξε με τα μεγάλα μάτια της απορημένα.
Δεν τον ρώτησε το γιατί, η διαίσθησή της, της το είχε ψιθυρίσει εδώ και κάτι μέρες. Κάποια περίεργα τηλέφωνα  είχαν πέσει στην αντίληψή της.
"Έχω μπλέξει, πρέπει να φύγω να εξαφανιστώ μήπως σώσω ότι δεν σώνεται. Κι εσύ πρέπει να συνεχίσεις την ζωή σου,  γιατί αν μείνεις θα μπλέξεις".
" Δεν με νοιάζει" του απάντησε.
"Άλλωστε ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται. Στο ξαναείπα δεν με νοιάζει η ύλη σου. Δώστα να ησυχάσεις, να ησυχάσουμε".
Τα μάτια του πέταξαν φωτιές. Αντέδρασε με βίαιο τρόπο.
"Μα τι λες τώρα. Αν τα χάσω δεν θα μπορώ ν' αντικρίσω τον εαυτό μου. Τι θα πουν τα παιδιά μου αν δεν τους αφήσω κάτι;"
"Αυτό είναι το ζητούμενο; Να πεθάνεις για την ύλη; Τα παιδιά σου προτιμούν την ύλη από τον πατέρα τους;"
Δεν της απάντησε.
Κι ένα πρωί εξαφανίστηκε εγκλωβισμένος στα δίχτυα κάποιων που τον εκβίαζαν.
Τον πήρε τηλέφωνο, αλλά το σήκωσε κάποιος άγνωστος λέγοντας." ο κ. Σ.....ς δεν μπορεί να σας μιλήσει."
Δεν τον αναζήτησε άλλο πια γιατί ήξερε ότι ήταν ανήμπορη να κάνει κάτι.
Εκείνος είχε επιλέξει έναν  δρόμο που ήταν ξένος για εκείνη.
Απλά προσευχόταν για 'κείνον να είναι καλά έστω κι αν της κομμάτιασε την ψυχή με την φυγή του.
Έστω κι αν πίστευε ότι την χρησιμοποίησε και της είπε ψέματα.
Ένας ακόμη άνθρωπος εγκλωβισμένος στα πάθη και στα λάθη του.
Έπαιξε την ρώσικη ρουλέτα της και βρήκε την θαλάμη με την σφαίρα.