Μεγαλώσαμε ένα χρόνο; Α πα πα δεν παίζω...

Ήταν ακριβώς πριν ένα χρόνο, σαν σήμερα.
Και δύο τρελές είχαν την επιφοίτηση να δημιουργήσουν ένα blog.
Η μία στα πρόθυρα κατάρρευσης, λόγω κάποιου ξαφνικού θανάτου.
Η άλλη δασκάλα του ίντερνετ και φίλη της παρδάλως.
Έβλεπε την φίλη της ότι καταρρέει και της έφτιαξε μία σελίδα, να καταθέτει την μούρλια της για να λυτρώνεται.
Το βγάλανε "θολό τοπίο".
Αιτία το τότε θολωμένο μυαλό της παρδάλως.

Η 'ξεκάθαρη ματιά" ήρθε πολύ μετά, όταν το τοπίο στο μυαλό της παρδάλως άρχισε να ξεκαθαρίζει, και να γαντζώνεται από την σελίδα της που ήταν πια η κατάθεση  της ψυχής της.
Έγραφε ότι ήθελε να φύγει από μέσα της  που την έπνιγε.
Τα περισσότερα αυτοβιογραφικά.
Μόλις τα έγραφε ξαλάφρωνε το είναι της.
Η δικιά της κατάθεση σκέψης και ψυχής.
Ποτέ δεν την ένοιαζε αν εκτίθεται.
Το θεωρούσε μάλιστα μεγαλείο που είχε το θάρρος να το κάνει.
Άλλωστε πάντα της άρεσε να λέει τα πράγματα με τ`όνομά τους και να ρισκάρει.
Το κράτησε σ`αυτό το επίπεδο του προσωπικού ημερολογίου, αρνούμενη πεισματικά να αναδημοσιεύει ειδήσεις.
Πολλές φορές ένιωθε και νιώθει σαν να έχει γεννήσει ένα παιδί.
Αυτή η σελίδα  είναι  εκείνη.
Στην πορεία ήρθε κι ο Δάσκαλος του @χωρου που λέγεται ΑΑΤΟΝ
Πήρε την παρδάλω από το χέρι και της δίδαξε όλα όσα ήξερε εκείνος στον τρόπο γραφής.
Γροθιά στο στομάχι, η εκπαίδευση δίπλα του.
Μια βαθιά φιλία τους έδεσε, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Στα μάτια της παρδάλως ο ΑΑΤΟΝ έγινε κάτι περισσότερο από Δάσκαλος.
Φίλος, αδελφός και σύμβουλος σε όλα...
Κι όταν έρχονταν κάποιες θύελλες, μούλωγνε πίσω από την σκιά του.
Πάντα την υπερασπίζεται και την προστατεύει από τα λάθη και τα πάθη της, αφού πρώτα της ρίξει τα 12 ευαγγέλια και την Αποκάλυψη.
Κι όταν είδε ότι η μαθήτρια τα πήγαινε καλά, την τίμησε καλώντας την και σαν συγγραφέα στο blog του.
Το Α! μπε μπα Blog! το Μπινελικοδρόμιο. έγινε το δεύτερο σπίτι της.
Νίκο σ`ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου  για όλα. Που θα πάει θα ενηλικιωθώ κάποτε. Ως τότε έχεις αναλάβει το βαρύ φορτίο της παρδάλως.:)

Τα τελευταία λόγια τ`αφήνω για ΕΚΕΙΝΗ που είναι ο καπετάνιος του θολού.
Η δημιουργός, η καλλιτέχνης που αγόγγυστα δημιουργεί πραγματικά έργα τέχνης, που πολλές φορές μ`αφήνουν άφωνη.
Το φιλισκουνάκι μου που είναι ο συνοδοιπόρος μου στην ζωή, στο @χωρο και σε ότι μπορεί να σημαίνει ένας άνθρωπος για έναν άλλον άνθρωπο.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ.
Εκείνη που μου κρατάει το χέρι και μου δίνει κουράγιο, όταν μαυρίζουν όλα γύρω μου.
Που με κάνει να ηρεμώ, να γελάω σαν μικρό παιδί, και να μην χάνω την πίστη μου σ`εμένα.
Η ψυχοθεραπεύτρια   που ξέρει όλα τα τιπς και τα τρύκς της ψυχής μου.
ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΧΩΡΙΣ ΕΚΕΙΝΗ.
Η αφανής ήρωας του θολού, και της ζωής μιας παρδάλως.

Θέλω να κλείσω εδώ το μικρό αφιέρωμα για τον πρώτο  χρόνο  του θολού, μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που ταξιδέψατε κι εξακολουθήτε να ταξιδεύετε μαζί μας.
Που είστε δίπλα μας και μας στηρίζεται με την παρουσία σας, έναν ολόκληρο χρόνο.
Που αφιερώνεται τον πολύτιμο χρόνο σας, αφήνοντας ένα σχόλιο δίνοντάς μας μεγάλη χαρά.
Γιατί όπως λέει κι ο φίλος μου ο  ΑΑΤΟΝ  το σχόλιο για έναν blogger είναι σαν το χειροκρότημα σ' έναν καλλιτέχνη.
Άλλες φορές πάλι, η παρουσία σας, είναι αόρατη αφήνοντας το άρωμα από το πέρασμά σας, αλλά που κάνει αισθητή την στήριξή σας στην κατάθεση της ψυχής μας.
Νοιώθω  ότι είπα πολλά.
Φταίει η συγκίνηση γιατί μόνο θετικές εμπειρίες έχω αποκομίσει απ' όλους ΕΣΑΣ.
Νομίζω ότι ο επίλογος πρέπει να γραφτεί από τον καπετάνιο του θολού, την Ευτυχία μου.

Ευτυχία:

Επίλογος; Όχι δεν υπάρχει επίλογος!!
Θα είμαστε μαζί, εδώ...
να γράφουμε, να συνθέτουμε, να εκφράζουμε, να μοιραζόμαστε, να κρίνουμε...
όλα όσα μας φέρουν χαρά ή λύπη, αισιοδοξία ή μαυρίλα, θαυμασμό ή απέχθεια...
Μας κάνει καλό, μας δίνει κουράγιο, μας δένει περισσότερο, μας αφυπνίζει για όσα γίνονται γύρω μας.
Αλλά πάνω από όλα μας αναπτερώνει με την δική σας συμμετοχή, που είστε ακούραστοι συνταξιδιώτες μας, εμψυχωτές, υποστηριχτές, δάσκαλοι αλλά πάνω από όλα "άνθρωποι" δίπλα μας!
Η διατήρηση, η συντήρηση και η λειτουργία αυτού του χ@ώρου  έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας...
Νοιώθω τόσα πολλά που θα ήθελα να γράψω αλλά οι λέξεις είναι ΤΟΣΟ φτωχές για να τα εκφράσουν.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φιλισκούνι μου για όσα έχει κάνει για μένα....
Ευγνωμοσύνη για όλους εσάς που μας αντέχετε!

Μη φύγετε, ερχόμαστε!!!!!!