Ένα παραμύθι με happy end...ένας γάμος μέσω FB.

Σήμερα νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας ένα παραμύθι με happy end, που είχα την τύχη να ζήσω χθες... την ημέρα της γιορτής μου. Την βλέπω ν`ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας πανέμορφη και λαμπερή, υποβασταζόμενη από τον γιο της, και δεν το πιστεύω ακόμη. Κι εκείνον να την περιμένει στην κορυφή της σκάλας, και να την κοιτάζει μ΄ένα βλέμμα όλο αγάπη και τρυφερότητα.

Και θυμάμαι την πιο ρομαντική ιστορία αγάπης που έχω ζήσει και που  μου την χάρισαν εκείνοι.
Τα κουμπαράκια μου.

Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν πριν τρία χρόνια περίπου , γνωρίστηκαν δύο άνθρωποι μέσω FB. Εκείνη μετανάστρια πολλά χρόνια στην Γερμανία, κι εκείνος κάτοικος Ελλάδας. Έξη ολόκληρους μήνες μίλαγαν μέσω FB. Η απόσταση που τους χώριζε τεράστια...Ελλάδα-Γερμανία. Κάθε βράδυ πιστοί στο εικονικό ραντεβού τους, προσπαθούσαν να μειώσουν τα χιλιόμετρα που τους χώριζαν, και να γλυκάνουν λίγο τις  μοναξιές  τους. Σιγά-σιγά ένας έρωτας άρχισε να γεννιέται ανάμεσά τους.

Εκείνη χωρισμένη με δύο παιδιά, πολύ πληγωμένη από το άδοξο τέλος του γάμου της. Εκείνος λίγο μικρότερος, που δεν είχε προλάβει ακόμη να δημιουργήσει την δική του οικογένεια. Πιάστηκε από την παρουσία του στην ζωή της, κι η καρδιά της άρχισε να νιώθει ένα γλυκό σκίρτημα, και να βλέπει με διαφορετικό βλέμμα πια την ζωή....και να ελπίζει. Κι όταν  της πρότεινε ένα ταξίδι στην Ελλάδα να γνωριστούν από κοντά, εκείνη πρόθυμα ήρθε να τον ανταμώσει. Ο έρωτας τους εξελίχθηκε σε αγάπη.

Και τα ταξίδια τους Ελλάδα-Γερμανία συνεχίστηκαν για έναν ολόκληρο χρόνο. Στο τέλος πήραν την μεγάλη απόφαση να συζήσουν. Κι αυτή που έπρεπε να κάνει το μεγάλο βήμα που ήταν όμως και λυτρωτικό ταυτόχρονα, μια και δεν την κράταγε τίποτα στην ξένη χώρα, ήταν εκείνη. Μάζεψε όλα της τα πράγματα, πήρε και τα δύο παιδιά της κι ήρθε στην Ελλάδα, να ζήσει επιτέλους το άγνωστο ακόμη "όνειρο". Στην αρχή μείνανε στο πατρικό σπίτι εκείνου, μέχρι να ορθοποδήσουν και να φτιάξουν το δικό τους καταφύγιο.

Και τότε άρχισε ο μεγάλος πόλεμος από το σόι εκείνου, που αυτή την σχέση ποτέ δεν την είδε με καλό μάτι. Ακόμη θυμάμαι τα λόγια της όταν μου αφηγόνταν  τι πέρασε, για να κρατήσει αυτή την αγάπη. Μόνη της έρημη εδώ, με μόνη συντροφιά τα δύο παιδιά της. Όλοι οι δικοί της ήταν στην Γερμανία. Ακόμη θυμάται τις μοναχικές βόλτες που έκανε, για να μην ακούει την μητέρα εκείνου που τον έψελνε κάθε μέρα για την επιλογή του. Τα λόγια που του έλεγαν συνέχεια  "τι ήθελε εκείνος με μια χωρισμένη γυναίκα με δύο παιδιά, και μεγαλύτερή του"...μαχαίρια στην καρδιά της. Ένα τραγούδι λέει..." Η Αγάπη όλα τα υπομένει, η αγάπη όλα τα ελπίζει". Κι η δική τους Αγάπη και υπόμεινε και έλπιζε τρία ολόκληρα χρόνια...μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές.

Ειλικρινά σας λέω δεν έχω ξαναδεί τόσο λαμπερή νύφη... και τόσο ευτυχισμένο γαμπρό. Άνοιξαν τον χορό στην δεξίωση του γάμου τους με το τραγούδι "Σύνορα η Αγάπη δεν γνωρίζει", φέρνοντας δάκρυα στα μάτια όλων όσων είχαμε ζήσει από κοντά την ιστορία τους. Κι όταν κάποια στιγμή, εκείνος πήρε το μικρόφωνο και της τραγούδησε το " Αχ αγάπη" του Πάριου...δεν άντεξα και μου  'φυγε όλο το μακιγιάζ της παρδάλως. Εξαιρετικά αφιερωμένο στους φίλους μου...που με ξανάκαναν να ονειρευτώ. Σ`εκείνους που με τίμησαν στο να γίνουν και κουμπάροι μου...χαρίζοντας  μου ένα παραμύθι ζωής να έχω να θυμάμαι. Και  σε όλους τους ανθρώπους που ξέρουν ν`αγαπούν, και να υπερπηδούν όλα τα εμπόδια για χάρη της Αγάπης.