Ταξίδι χωρίς προορισμό...

Ένας άνθρωπος που είναι ανάμεσα σε δύο κόσμους...Στον πραγματικό  δικό του κόσμο, με τα χιλιάδες προβλήματα που ζητάνε λύσεις, και στον εικονικό...Εδώ νιώθει η ψυχή να ξεκουράζεται, το μυαλό να μην σκέφτεται, η δική της όαση...

Δεν την πειράζει  καθόλου αν αρέσουν ή όχι αυτά που γράφει...
"Γράφε όπως σου βγαίνει και μην σταματάς για να διορθώσεις"
"Άστο να κυλίσει κι όπως σου βγει...δεν έχει σημασία...είναι η δική σου αλήθεια"
Τα λόγια του τα κράτησε φυλαχτό στην καρδιά της...
Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι ότι εκείνη ελευθερώνει την ψυχή της .
Καταθέτει ότι την προβληματίζει, ότι την στεναχωρεί, ότι την πληγώνει, κι ότι της ξαναφέρνει αισιοδοξία στην ζωή της... Είναι το δικό της καράβι και καπετάνιος εκείνη...

Δεν έχει προορισμό...Το ταξίδι μόνο την ενδιαφέρει...Πλήρωσε γι αυτό...Αποξενώθηκε από ανθρώπους που δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτή της την ανάγκη...Έκλεισε την πόρτα της...Δεν την άφησε ούτε καν μισάνοιχτη.

Βαρύ το αντίτιμο καμιά φορά...Δεν έχει σημασία...Είχε κάνει την επιλογή της...

Πόσες φορές  είχε επιτρέψει σε άλλους στο παρελθόν, να κρατάνε το τιμόνι  της ζωής της, μέσα από συναισθήματα και την ανάγκη του "εμπιστεύομαι"...

Πρώτη φορά ένιωθε τα χέρια της να σφίγγουν  καλά το τιμόνι, και με σιγουριά...

Κι αυτό το συναίσθημα  είναι η δική της πληρότητα...στο ταξίδι χωρίς προορισμό...