Ταξίδι στον κόσμο της σιωπής...

Τι να πεις τι να πω παγωμένα τα χείλη

δεν μπορώ να σκεφτώ...

Είναι τόσα γιατί, είναι πόνος και θλίψη

πάει τόσος καιρός που δεν σ`έχω αγγίξει...

Μόνο στα όνειρα...Κι είχες πολύ καιρό να έρθεις στα όνειρά μου.

Ήρθες χθες το βράδυ, και με ταξίδεψες στον κόσμο σου.

Στον κόσμο της σιωπής...στον κόσμο που δεν έχει γυρισμό.

Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα...Μόνο παράπονα. Πάλι παράπονα σου έκανα.

Κι εσύ με κοίταζες γεμάτος θλίψη...Ήταν η πρώτη φορά που δεν μου μίλαγες.

Μόνο με κοίταζες...Κι εγώ πάλι χείμαρρος  όπως κι όταν ζούσες.

Πριν από καιρό είχα γράψει για σένα, πιστεύοντας ότι θα λύτρωνα την καρδιά από τον πόνο...Για λίγο καιρό ένιωθα καλύτερα. Νόμιζα πώς γιάτρεψα την πληγή μου...

Άφησα την καρδιά ελεύθερη να πετάξει, να νιώσει...Και σου το είπα θυμάσαι;

Κοίταζα την εικόνα σου στην επιφάνεια του κομπιούτερ μου και στο εξομολογήθηκα..."Μωρό μου νομίζω πώς ερωτεύτηκα" κι ένιωθα ξαλαφρωμένη.

Κι όπως πάντα χείμαρρος, συνέχιζα να σου μιλάω για εκείνον..."Σου μοιάζει καρδιά μου πολύ", σου είπα. "Μόνο που είναι μακριά όπως ήσουν κι εσύ" σου είπα με παράπονο.

Αλλά εσύ πάλι ήρθες για να μου θυμίσεις...Πάντα όταν ένιωθες ότι με έχανες, έκανες τα πάντα...Με τρέλαινες...Μεταχειριζόσουν όλους τους τρόπους...

Αρκεί να έμενα...Και μετά γεμάτος ενοχές μου ζήταγες συγγνώμη.

"Φτιάξε την ζωή σου" μου έλεγες, μ`έναν τρόπο που έδειχνε ότι το έλεγες περισσότερο για να το ακούς εσύ, κι όχι εγώ.

Σήμερα δεν μου είπες τίποτα...Μόνο με κοίταζες με παράπονο...

Μίλα μου καρδιά μου όπως τότε...μίλα μου.

Συγγνώμη γλυκέ μου ξέχασα... ότι στον κόσμο των νεκρών η μόνη φωνή είναι η σιωπή...εκείνη η σιωπή που ακουμπάει την καρδιά, και την κομματιάζει  με τέτοιο τρόπο, που όλες οι λέξεις του δικού μου κόσμου, δεν μπορούν να το κάνουν.

Από το τζάμι κοιτώ και θυμάμαι ένα χάδι,

τι παράξενο φως στης ζωής το σκοτάδι.

Από το χέρι σου θα κρατηθώ,

θα σε κοιτάξω, θα μυρίσω τ`άρωμά σου,

κι άλλη μια φορά θα το δεχτώ

πώς είναι βάσανο να είμαι μακριά σου