Γόβα στο γρασίδι...!!!!!

Το είδα εγώ το όνειρο, γι αυτό και προσπαθούσα με πλάγιους τρόπους να πάω στην βάφτιση του μικρού, ακριβώς την ώρα που θ`άρχιζε.

Επειδή όμως όσο κι αν θέλουμε κάτι, υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που δεν μπορείς να τους αγνοήσεις (παιδιά, σόγια, συμπεθεριά,κ.λ.π) υποχώρησα στην απαίτηση της νύφης μου να πάω από νωρίς να την βοηθήσω.

Κι αφού είχα υποστεί  όλα τα μαρτύρια του votre-beaute πάλι κατ`απαίτηση της νύφης μου, 

(κάνε νύφη να δεις καλό), τόσο που μου ήρθε να ουρλιάξω από τα νεύρα, ειδικά με τον μακιγιέρ, βρέθηκα ντάλα μεσημέρι Σαββάτου (τι απελπιστική ώρα για βάφτιση), ν`ανεβαίνω τα σκαλιά της εκκλησίας, με επτάποντη γόβα και το μωρό αγκαλιά.

Τριάντα τα σκαλιά, κι εγώ απελπισμένα να προσπαθώ να κρατήσω την ισορροπία μου πάνω στα τακούνια ουρανοξύστες  να μην σωριαστώ και πάθει τίποτα το πολύτιμο φορτίο μου ("το πατσαβουράκι" ο εγγονός μου).

Για μένα σκασίλα μου. Ούτως 'η  άλλως η γριά ή από πέσιμο ή από χ.....ο θα πάει. Κι ενώ έφτασα αισίως στην κορυφή της σκάλας κι έψαχνα απεγνωσμένα να βρω έναν ίσκιο να μουλώξω με το μωρό. 

Με πλησιάζουν δύο νταβραντισμένοι τύποι, φορτωμένοι  με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές.

"Η θεία του είστε"?

"Ποια θεία του"? ρωτάω εγώ το αστροπελέκι, που από την προσπάθεια να κρατήσω την ισορροπία μου στα κενά που είχαν οι πλάκες, μπροστά στην εκκλησία να μην σφηνώσει το τακούνι ανάμεσα, είχα ξεχάσει ότι έχω και μια κόρη.

"Η αδελφή του πατέρα του" απαντά ο τύπος.

"Όχι η γιαγιά του" απαντώ νευριασμένα. 

Και ταυτόχρονα αναρωτιέμαι πόσο καλή δουλειά έκανε ο μακιγιέρ με όλο το σοβά που μου έβαλε. Μετάνιωσα φοβερά για το μπινελίκωμα που του έκατσα όση ώρα προσπαθούσε να με κάνει άνθρωπο.

"Α α α πολύ ωραία ελάτε να βγάλουμε φωτογραφίες του μωρού".

"Είναι ανάγκη"? ρωτάω απελπισμένη, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρω τον γιο μου, να μ`απαλλάξει από το μαρτύριο της ισορροπίας.

Μάταια όμως, γιατί είναι στο γραφείο του παπά για τα διαδικαστικά του μυστηρίου.

Κι όπως λέει σοφά ένα ρητό, "αν δεν μπορείς ν`αποφύγεις έναν βιασμό, χαλάρωσε να τον απολαύσεις".

Κι αρχίζω να στήνομαι σαν σταρ του σινεμά σε διάφορες πόζες με τον μπέμπη, και τα φλας να μ`έχουν στραβώσει.

"Βγάλτε και τα γυαλιά του ηλίου."

"Μα τι λες χριστιανέ μου με τόσο ήλιο να με στραβώνει", απαντώ.

"Σας παρακαλώ"

"Άντε καλά", απαντώ και τα βγάζω.

Ωχ μάνα μου τι μυγάκια είναι αυτά που πετάνε μπροστά μου? αναφωνώ με μισόκλειστα μάτια σαν κάτι αόμματους, που μόλις ξαναβρήκαν την όρασή τους. 

Ψηλαφιστές φωτογραφίες πάντως με κλειστά μάτια πρώτη φορά έβγαλα.

Το πιο γελοίο όμως ήταν όταν με σέρνανε σε μια πλατεία με γρασίδι για να έχουμε φόντο το πράσινο.

Εκεί να με βλέπατε να ξεραθείτε στο γέλιο.

Να χώνεται το τακούνι στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι, και να μην μπορώ να περπατήσω.

Και σαν να μην έφτανε αυτό άρχισαν και τις εντολές...

ε βέβαια αρχίζουμε με το μαλακό και μετά σε πάμε καροτσάκι.

"Πετάξτε το μωρό στον αέρα, ξαναπιάστε το, πολύ ωραία γελάει, πάμε άλλη μία, τέλεια τώρα κάθεστε στο γρασίδι μαζί του και κάνετε παιχνίδια. Έτσι μπράβο γυρίστε αλλιώς, χαμογελάστε τέλεια"

Κι επιτέλους βρέθηκα μέσα στην εκκλησία μετά απ`όλο το μαρτύριο, μ`ένα κατάλευκο φόρεμα που είχε γίνει πράσινο μουχλέ από το πολύ γρασίδι, και η γόβα να μην βλέπετε θαρρείς κι είχα κυλιστεί χάμω κι έζησα την πιο ερωτική συνύπαρξη της ζωής μου μέσα στην φύση.

Κι όλοι οι καλεσμένοι να με κοιτάνε περίεργα μην μπορώντας να πιστέψουν που η γιαγιά μπόρεσε κι έζησε τέτοιο ερωτικό ξεσάλωμα και δεν την πήραν είδηση.

Κι εγώ να χαμογελώ μυστήρια με κείνο το χαμόγελο της ευδαιμονίας.

Αμ πώς!!! είναι τυχαίο το ρητό "η γριά η κότα έχει το ζουμί"?

Άντε και στην τρίτη μου βάφτιση, με τζιν και μπαλαρίνες, να τριτώσει το καλό.

Μόνο που την επόμενη φορά θα μπω κι εγώ στην κολυμπήθρα μαζί με το μωρό, 

μπάς και λάβω θεία επιφοίτηση και πάψω να είμαι τρελογιαγιά κι έρθω στα συγκαλά μου.