Το σακατιλίκι μέρος 2ο...!!!!

Έμεινε 10 μέρες στο νοσοκομείο...Οι πιο δραματικές της ζωής της...Έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε κι ακόμη τις θυμάται...Αλλά πιο δραματικό ήταν το πρώτο βράδυ στον θάλαμο που την μεταφέραν...Απέναντί της μια πανέμορφη γυναίκα με εγκεφαλικό ψυχορραγούσε...Άκουγε το βογκητό της κι η καρδιά της  έσφιγγε...Ήθελε να πάει κοντά της να της πιάσει το χέρι αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουαν...Κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα του θαλάμου και μπήκαν τρεις γιατροί με χειρουργικά εργαλεία....Ήταν 11 η ώρα το βράδυ....
Η γυναίκα που ψυχορραγούσε ήταν δωρήτρια ματιών κι έπρεπε να τα πάρουν πριν τελειώσει....Τράβηξαν τις κουρτίνες γύρω από το κρεβάτι κι άκουγε τον μεταλλικό θόρυβο των εργαλείων κι ανατρίχιαζε...Σκέπασε το κεφάλι της με το σεντόνι να μην έχει καμία επαφή με το περιβάλλον....Ορκίστηκε να γίνει καλά και να φύγει από εκεί μέσα ότι κι αν γινόταν...Έφερε τα παιδιά της στο μυαλό της κι εξαντλημένη αποκοιμήθηκε...Την άλλη μέρα που ξύπνησε το βλέμμα της έψαξε την γυναίκα...Άδειο το κρεβάτι..."Καλό ταξίδι κοπέλα μου" μουρμούρισε...Μια κυρία που νοσηλευόταν δίπλα της της είπε..."Τι είχες βρε κοπέλα μου όλο το βράδυ και κούναγες τα πόδια σου σαν να περπατούσες...;Δεν σταμάτησες καθόλου...."Νόμιζε ότι της είπαν το καλύτερο νέο που μπορούσε ν`ακούσει...Δοκίμασε να κουνήσει  τα πόδια της αλλά μάταια...Οι πρώτες τρεις ημέρες πέρασαν δραματικά αργά...Οι γιατροί στην προσπάθειά τους να καταλάβουν τι είχε την είχαν κάνει πειραματόζωο...Είχε χάσει τα αισθητήρια νεύρα στην αριστερή της πλευρά...κι όταν ερχόταν το πρωί όλοι μαζί με τον καθηγητή τους, την χάραζαν με βελόνες για να τους πει αν αισθανόταν κάτι...Κι εκείνη μπορεί να μην αισθανόταν πόνο αλλά στην θέα τους οι παλάμες της ίδρωναν....Την τρίτη ημέρα της κάναν παρακέντηση...Απίστευτος ο πόνος....Τον άντεξε γιατί έπρεπε να γίνει καλά...Το είχε ορκιστεί....Ευτυχώς τα απογεύματα είχε κοντά της όλους τους δικούς της και τα παιδάκια της...Δραματικές φιγούρες οι γονείς της...Την έκτη μέρα είδε μία αλλαγή στην συμπεριφορά τους...Δακρυσμένα μάτια και μισόλογα...Ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει...Τα χείλη σφίχτηκαν...Ευτυχώς ο ξαδελφός της που ήταν γιατρός της είπε την αλήθεια..."Άκου ξαδέλφη...Τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα.Βγήκαν οι απαντήσεις από την παρακέντηση.Η πρώτη εκδοχή είναι σκλήρυνση κατά πλάκας.Η δεύτερη και πιο σοβαρή ότι ο δίσκος έχει πάθει τέτοια βλάβη που έχεις 6 μήνες ζωής." Τον άκουγε σαν της έλεγε ανέκδοτο..."Άκου Γιώργο δεν με νοιάζει τι λένε...Εγώ θα ξαναπερπατήσω και φυσικά θα ζήσω πολύ περισσότερο απ`όσο νομίζουν"...Έδωσε μια ανυπέρβλητη μάχη ένα ολόκληρο χρόνο...Πίστεψε στον εαυτό της και στο θείο...Εκεί μόνο έβρισκε παρηγοριά....

Πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια...Μπόρεσε να περπατήσει και να ξαναζήσει την ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου, αλλά το σακατιλίκι έμεινε να της θυμίζει τα λάθη της...Αγάπησε επιτέλους τον εαυτό της έστω κι αργά...Μόνο όταν αισθάνεται εκείνον τον γνώριμο πόνο στην σπονδυλική στήλη, θυμάται....ότι Εκείνη κι η Ζωή είναι δύο ισάξιες αντίπαλες και καμαρώνει για την δύναμή της και το κουράγιο της....

Αφιερωμένο σε όλους τους αγωνιστές της ζωής που μέσα από δοκιμασίες έμαθαν να εκτιμούν και ν`αγαπούν το θείο δώρο της ύπαρξης....!!!!

Κοινοποίηση στο Facebook