Το δικό μου όπιο...

Είναι καλύτερα να κάνεις ένα λάθος με όλη την δύναμη του είναι σου, παρά να αποφεύγεις προσεκτικά τα λάθη με πνεύμα που τρέμει.

Μεγάλες κουβέντες, κι όμως παρηγορητικές, για όλους εμάς που με όλο το είναι
της ύπαρξής μας, κάναμε τα πιο όμορφα και τα πιο μοιραία "λάθη", για την ίδια την ζωή μας.

Δεν ήθελα να γράψω για σένα...ήθελα να σε κρατήσω καλά φυλακισμένο μες στο σφουγγάρι της καρδιάς.
Ένας ενοχλητικός όμως πόνος στο μέρος της καρδιάς, κι η σκέψη μου μόνιμα κολλημένη σε σένα, μου λέει ότι πρέπει να καταθέσω εδώ στο άψυχο χαρτί  τις αναμνήσεις, και να σ`αφήσω επιτέλους να φύγεις ειρηνικά από την ζωή μου...
Πρέπει να συνεχίσω...να ζω, να υπάρχω, να ονειρεύομαι...
Άλλωστε κι εσύ μου το είπες σήμερα στ`όνειρό μου. Μου γύρισες την πλάτη, και μου έκανες νόημα με το χέρι σου, να φύγω από κοντά σου...

Ήρθες στην ζωή μου τελείως ξαφνικά, όταν είχα πει ότι θέλω να ζήσω ήρεμα,χωρίς το χτυποκάρδι του έρωτα.
Και με πήρες και με εκσφενδόνισες όσο πιο μακριά μπορούσες μέσα στην τρικυμία της αγάπης σου...Δεν ήξερα να κολυμπάω και παρασύρθηκα στον βυθό σου. Σ` αυτόν τον βυθό, που με κράτησε μαγεμένη κι εκστασιασμένη τόσα χρόνια...

Κι έτσι ξαφνικά έφυγες, χωρίς να προλάβεις να μ`αποχαιρετήσεις...
Η αγάπη μας μια θύελλα που μας πήρε και μας σήκωσε και τους δύο...Απορριπτέα από τον κοινωνικό μας περίγυρο...κατακριτέα μέχρι αηδίας...Άντεξε όμως.
Δεκαπέντε χρόνια...Αλήθεια πως περάσανε...Σαν να ήταν χθες όταν πρωτομπήκες στην ζωή μου..,
Σε απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι...Η ριμάδα η διαίσθηση..Μέχρι κι ο σκύλος μου δεν σε ήθελε. Θυμάμαι όταν πρωτοήρθες στο σπίτι μου είχε βγει στην είσοδο, γρύλιζε και σου έδειχνε τα δόντια του, κάτι που ποτέ δεν το είχε κάνει σε άνθρωπο...
Ήρθες... κι έμεινες στην ζωή μου...Και τελικά... μας χώρισε ο θάνατος, όπως το λέγαμε πολλές φορές...Πατέρας, αδελφός, φίλος, εραστής,αγάπη...
Το δικό μου όπιο στο διάβα της ζωής...
Όταν ήμουν μαζί σου τίποτα δεν είχε σημασία...Μόνο εσύ...Κι όμως σ`έκανα πολλές φορές να πονέσεις...Σαν να ήθελα να σε σκοτώσω...Το ίδιο έκανες κι εσύ σε μένα...
Δυο μονομάχοι στην αρένα του έρωτα...Ποιος θα νικήσει...ποιος θα ηττηθεί.
Και τελικά ηττηθήκαμε κι οι δύο,από την ίδια την ζωή...Ήσουν πάντα πέντε βήματα μπροστά μου...κι εγώ έτρεχα να σε προλάβω...Κάποιες φορές το κατάφερνα και κάποιες άλλες όχι...

Παράξενα παιχνίδια που παίζει το θέατρο του παραλόγου της ζωής...
Θυμάμαι όταν αποφάσισα να φύγω από κοντά σου και να συνεχίσω την ζωή μου, με κάποιο άλλο ταίρι πως αντέδρασες..
Ένα βράδυ ήρθες σαν σίφουνας στην δουλειά μου, με άρπαξες από το χέρι και μ`έβγαλες έξω..."Πες μου μ`αγαπάς;' με ρώτησες...
"Σε λατρεύω, αλλά πεθαίνω κάθε μέρα μαζί σου" σου απάντησα...
"Πάμε να φύγουμε τώρα" μου είπες...Δεν υπολογίσαμε τίποτα και κανέναν...
ότι κι όποιον αφήναμε πίσω δεν μας ένοιαζε...Αρκεί να είμαστε μαζί...
Εξαφανιστήκαμε...Κρυβόμασταν σε φιλικά σπίτια...να ζήσουμε το όνειρο...Κάναμε τις τρέλες των δεκαεφτάρηδων χωρίς καμία λογική.
Δεν άντεξα...δεν αντέξαμε.
Οι τύψεις, οι άνθρωποι που αφήσαμε πίσω, μας σκότωναν κάθε βράδυ, όταν σμίγαν τα κορμιά μας.
Και μια νύχτα έφυγα...Με πήρες τηλέφωνο..."Γύρνα πίσω".
Σου έκλεισα το τηλέφωνο...Έκανα πέτρα την καρδιά και δεν ξανακοίταξα πίσω. Είχα αποφασίσει ότι έπρεπε να φύγω να σωθώ...
Και κάποια μέρα έμαθα ότι έφυγες από την Αθήνα...Ήθελες κι εσύ να ξεχάσεις...

Μείναμε δύο χρόνια χωρισμένοι...και μετά από ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας, πάλι μαζί.
Η απόσταση μεγάλη...600 χιλιόμετρα...Κι όμως την κάναμε κάθε δεκαπέντε μέρες...Αρκεί να βρισκόμασταν ο ένας κοντά στον άλλον...Άλλα 6 χρόνια μετράγαμε αποστάσεις.

"Φτιάξε την ζωή σου" μου έλεγες.
"Είναι άδικο αυτό για σένα. Μόνο μην μιλήσεις για μας, για να μπορώ να έρχομαι στο σπίτι που θα στήσεις να βλέπω αν είσαι καλά"...
Σε κοίταζα και γέλαγα, και σου τραγούδαγα το τραγούδι "Ποιος  να συγκριθεί μαζί σου".
Τελικά κανένας δεν κατάφερε να συγκριθεί , μέχρι τώρα...μόνο ο θάνατος σε επισκίασε, όταν μπήκε απρόσκλητος στην ζωή μας.

"Αυτή η ζωή δεν μας δικαίωσε...Ίσως στην επόμενη κορίτσι μου...Ποιος ξέρει..."
Αυτό σου άρεσε να μου επαναλαμβάνεις, όταν γινόμουν χείμαρος στα γιατί που ποτέ δεν βρήκαν τις απαντήσεις...

Λένε πως το αιώνιο είναι στιγμές.. καλά φυλαγμένες στο "σφουγγάρι" της καρδιάς... ποτέ δε χάνουν, λένε, το άρωμα, ποτέ δεν αφήνουν την θάλασσα τον ήλιο ή την βροχή, να χάσουν την υφή τους...
Κι όταν διψάμε, λένε, στα χείλη της ψυχής, το σφουγγάρι αυτό, ζωή ξαναδίνει...