Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο!

Επιλογές

Home
Home
About Me
About Me
ΥouΤube
ΥouΤube
Σκόρπιες Σκέψεις
Σκέψεις
Σκόρπιες Σκέψεις
Υπηρεσίες

17 Νοεμβρίου 2009

Το δικό μου όπιο...

Είναι καλύτερα να κάνεις ένα λάθος με όλη την δύναμη του είναι σου, παρά να αποφεύγεις προσεκτικά τα λάθη με πνεύμα που τρέμει.
Μεγάλες κουβέντες, κι όμως παρηγορητικές, για όλους εμάς που με όλο το είναι
της ύπαρξής μας, κάναμε τα πιο όμορφα και τα πιο μοιραία "λάθη", για την ίδια την ζωή μας.

Δεν ήθελα να γράψω για σένα...ήθελα να σε κρατήσω καλά φυλακισμένο μες στο σφουγγάρι της καρδιάς.
Ένας ενοχλητικός όμως πόνος στο μέρος της καρδιάς, κι η σκέψη μου μόνιμα κολλημένη σε σένα, μου λέει ότι πρέπει να καταθέσω εδώ στο άψυχο χαρτί  τις αναμνήσεις, και να σ`αφήσω επιτέλους να φύγεις ειρηνικά από την ζωή μου...
Πρέπει να συνεχίσω...να ζω, να υπάρχω, να ονειρεύομαι...
Άλλωστε κι εσύ μου το είπες σήμερα στ`όνειρό μου. Μου γύρισες την πλάτη, και μου έκανες νόημα με το χέρι σου, να φύγω από κοντά σου...

Ήρθες στην ζωή μου τελείως ξαφνικά, όταν είχα πει ότι θέλω να ζήσω ήρεμα,χωρίς το χτυποκάρδι του έρωτα.
Και με πήρες και με εκσφενδόνισες όσο πιο μακριά μπορούσες μέσα στην τρικυμία της αγάπης σου...Δεν ήξερα να κολυμπάω και παρασύρθηκα στον βυθό σου. Σ` αυτόν τον βυθό, που με κράτησε μαγεμένη κι εκστασιασμένη τόσα χρόνια...

Κι έτσι ξαφνικά έφυγες, χωρίς να προλάβεις να μ`αποχαιρετήσεις...
Η αγάπη μας μια θύελλα που μας πήρε και μας σήκωσε και τους δύο...Απορριπτέα από τον κοινωνικό μας περίγυρο...κατακριτέα μέχρι αηδίας...Άντεξε όμως.
Δεκαπέντε χρόνια...Αλήθεια πως περάσανε...Σαν να ήταν χθες όταν πρωτομπήκες στην ζωή μου..,
Σε απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι...Η ριμάδα η διαίσθηση..Μέχρι κι ο σκύλος μου δεν σε ήθελε. Θυμάμαι όταν πρωτοήρθες στο σπίτι μου είχε βγει στην είσοδο, γρύλιζε και σου έδειχνε τα δόντια του, κάτι που ποτέ δεν το είχε κάνει σε άνθρωπο...
Ήρθες... κι έμεινες στην ζωή μου...Και τελικά... μας χώρισε ο θάνατος, όπως το λέγαμε πολλές φορές...Πατέρας, αδελφός, φίλος, εραστής,αγάπη...
Το δικό μου όπιο στο διάβα της ζωής...
Όταν ήμουν μαζί σου τίποτα δεν είχε σημασία...Μόνο εσύ...Κι όμως σ`έκανα πολλές φορές να πονέσεις...Σαν να ήθελα να σε σκοτώσω...Το ίδιο έκανες κι εσύ σε μένα...
Δυο μονομάχοι στην αρένα του έρωτα...Ποιος θα νικήσει...ποιος θα ηττηθεί.
Και τελικά ηττηθήκαμε κι οι δύο,από την ίδια την ζωή...Ήσουν πάντα πέντε βήματα μπροστά μου...κι εγώ έτρεχα να σε προλάβω...Κάποιες φορές το κατάφερνα και κάποιες άλλες όχι...

Παράξενα παιχνίδια που παίζει το θέατρο του παραλόγου της ζωής...
Θυμάμαι όταν αποφάσισα να φύγω από κοντά σου και να συνεχίσω την ζωή μου, με κάποιο άλλο ταίρι πως αντέδρασες..
Ένα βράδυ ήρθες σαν σίφουνας στην δουλειά μου, με άρπαξες από το χέρι και μ`έβγαλες έξω..."Πες μου μ`αγαπάς;' με ρώτησες...
"Σε λατρεύω, αλλά πεθαίνω κάθε μέρα μαζί σου" σου απάντησα...
"Πάμε να φύγουμε τώρα" μου είπες...Δεν υπολογίσαμε τίποτα και κανέναν...
ότι κι όποιον αφήναμε πίσω δεν μας ένοιαζε...Αρκεί να είμαστε μαζί...
Εξαφανιστήκαμε...Κρυβόμασταν σε φιλικά σπίτια...να ζήσουμε το όνειρο...Κάναμε τις τρέλες των δεκαεφτάρηδων χωρίς καμία λογική.
Δεν άντεξα...δεν αντέξαμε.
Οι τύψεις, οι άνθρωποι που αφήσαμε πίσω, μας σκότωναν κάθε βράδυ, όταν σμίγαν τα κορμιά μας.
Και μια νύχτα έφυγα...Με πήρες τηλέφωνο..."Γύρνα πίσω".
Σου έκλεισα το τηλέφωνο...Έκανα πέτρα την καρδιά και δεν ξανακοίταξα πίσω. Είχα αποφασίσει ότι έπρεπε να φύγω να σωθώ...
Και κάποια μέρα έμαθα ότι έφυγες από την Αθήνα...Ήθελες κι εσύ να ξεχάσεις...

Μείναμε δύο χρόνια χωρισμένοι...και μετά από ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας, πάλι μαζί.
Η απόσταση μεγάλη...600 χιλιόμετρα...Κι όμως την κάναμε κάθε δεκαπέντε μέρες...Αρκεί να βρισκόμασταν ο ένας κοντά στον άλλον...Άλλα 6 χρόνια μετράγαμε αποστάσεις.

"Φτιάξε την ζωή σου" μου έλεγες.
"Είναι άδικο αυτό για σένα. Μόνο μην μιλήσεις για μας, για να μπορώ να έρχομαι στο σπίτι που θα στήσεις να βλέπω αν είσαι καλά"...
Σε κοίταζα και γέλαγα, και σου τραγούδαγα το τραγούδι "Ποιος  να συγκριθεί μαζί σου".
Τελικά κανένας δεν κατάφερε να συγκριθεί , μέχρι τώρα...μόνο ο θάνατος σε επισκίασε, όταν μπήκε απρόσκλητος στην ζωή μας.

"Αυτή η ζωή δεν μας δικαίωσε...Ίσως στην επόμενη κορίτσι μου...Ποιος ξέρει..."
Αυτό σου άρεσε να μου επαναλαμβάνεις, όταν γινόμουν χείμαρος στα γιατί που ποτέ δεν βρήκαν τις απαντήσεις...
Λένε πως το αιώνιο είναι στιγμές.. καλά φυλαγμένες στο "σφουγγάρι" της καρδιάς... ποτέ δε χάνουν, λένε, το άρωμα, ποτέ δεν αφήνουν την θάλασσα τον ήλιο ή την βροχή, να χάσουν την υφή τους...
Κι όταν διψάμε, λένε, στα χείλη της ψυχής, το σφουγγάρι αυτό, ζωή ξαναδίνει...

15 σχόλια:

  1. επειδη εχω παθει ενα σοκ...πες μου ειναι η αληθεια σου??εννοω ειναι μια ιστορια της ζωης αληθινη??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @mariposa
    Είναι η δική μου αλήθεια γλυκειά μου, που μου σακάτεψε την καρδιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ουαου!!!15 χρονια και δεν ευδοκιμησε..γιατι δεν ησασταν κοινωνικα αποδεκτοι???γιατι επρεπε να εξαφανιζεστε απο ολους τους δικους σας???100 ερωτηματα ακομα ...γιατι αφεθηκες ετσι??τοσο πολυ??δεν καταλαβαινω...γιατι μιλαμε για χρονια..τωρα??μετανιωνεις???με στεναχωρησες πααααρραα πολλλυυυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @mariposa
    Θα μου επιτρέψεις να μην πώ τίποτε άλλο.
    Το ότι αφέθηκα είναι ότι πιο όμορφο έκανα στην ζωή μου...Κι αν ξαναγύρναγα πίσω πάλι το ίδιο θα έκανα.Κι όχι ποτέ δεν μετάνιωσα γι`αυτή την αγάπη.Λίγοι άνθρωποι έχουν την τύχη να ζήσουν το μεγαλείο της απόλυτης παράδοσης.Είμαι τυχερή που το έζησα...
    Αγάπησα κι αγαπήθηκα με όλη την δύναμη της ύπαρξής μου.
    Εύχομαι να το ζήσεις κι εσύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ναι..μαλλον παρεξηγησα απο καταλαβαινω.. ευχαριστω για την ευχη σου..και λυπαμαι πολυ που εχασες τον ανθρωπο σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ένας άνθρωπος δεν 'χάνεται' η απουσία του εμφανίζεται...
    Για 'σένα δεν χάθηκε...αυτό είναι που πονάει...
    Και το θολό τοπίο παραμένει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ora0
    Ακριβώς...Το θολό τοπίο οφείλει την ύπαρξή του στην δική του απώλεια.
    Και συνεχίζει τον δρόμο του,τα όνειρά του &
    το ταξίδι του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλή σου μέρα, προσπαθώ να εξακριβώσω γιατί τα σχόλια που γράφω δεν φαίνονται, κάτι δεν κάνω σωστά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τώρα δημοσιεύτυηκε. Χθες σου έγραψα πως το λάθος και το σωστό το γνωρίζει μόνον η καρδιά μας, κανείς άλλος δεν μπορεί να μας το υποδείξει. Επομένως ότι είναι λάθος για τους άλλους, είναι σωστό για μας... Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @to alataki
    Όταν η καρδιά ακούει την δική της φωνή,
    οι υπόλοιπες φωνές γίνονται ψίθυροι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Υπάρχουν άνθρωποι, ακατάλληλοι για κάποιους, που καταφέρνουν και τρυπώνουν βαθιά στην καρδιά..
    Γραπώνονται με τα νύχια τους από κάθε σχισμή, και όσο κιαν προσπαθούμε δεν μπορούμε να σβήσουμε από πάνω μας τα σημάδια που μας άφησαν..
    Ριζώνουν, σε κάθε μας σκέψη, σε κάθε ανάμνηση, γινόμαστε ένα μαζί τους..
    Τους "κουβαλάμε" στην ψυχή, γίνονται η ζωή μας, το πιο μεγαλειώδες συναίσθημα, μα και συνάμα το χειρότερο/καλύτερο στοιχειό μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Λινα
    Το ακατάλληλο ποιός μπορεί να το κρίνει;
    Σίγουρα όχι η καρδιά.
    Ακόμη και το στοιχειό χρειάζεται για να μας θυμίζει πόσο έντονα ζήσαμε κάτι, κάποτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ωραια τα περιγραφεις......!!!!
    θανασης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Την ιστορία αυτή μου την διηγήθηκες με λίγα λόγια και απλά, όμως στα μάτια σου φαινόταν ότι αυτή η αγάπη δεν ήταν ποτέ κάτι λίγο και απλό...Διαβάζοντας αυτό το κείμενο, μπόρεσα να μεταφράσω το συναίσθημα και τον πόνο που έβλεπα στο βλέμμα σου..

    Υπέροχο κείμενο,
    υπέροχος ο πόνος όταν τον ζεις με λατρεία,
    υπέροχη αγάπη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ANASA
    Σ`ευχαριστώ πολύ που ασχολήθηκες και το διάβασες.
    Μόνο όταν γράφω φαίνεται ο πόνος που μου άφησε.
    Είμαι τυχερή φιλενάδα που το έζησα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλιά σας είναι 'πνοή' για τον χώρο μας! Ευχαριστούμε!