Το αετόπουλο και το σύννεφο....

Κρατάω τα χέρια σου στα δικά μου...Νιώθω την ζεστασιά σου..."Πέτα μικρό μου αετόπουλο"...σου λέω..."Φοβάμαι να πετάξω"..."Γιατί;"

"Υπάρχουνε μεγάλοι αετοί, που τρώνε τα μικρά αετόπουλα" μου λες...

"Μην φοβάσαι...θα είμαι το σύννεφο που θα σε κρύβει"...σου λέω....

"Μα αυτό το σύννεφο φοβάμαι ότι θα με καταπιεί"...Απορώ...Δεν μπορώ να παρακολουθήσω  την σκέψη σου..."Πώς μπορείς να το λες αυτό"...σε ρωτάω...

"Είναι πολύ δυνατό αυτό το σύννεφο...Δεν μπορώ να το συναγωνιστώ...Θα με καταπιεί..." Και τότε κατάλαβα το λάθος μου...Άνοιξα τις φτερούγες μου να σε προστατεύσω, και σε φόβισα...Δεν είχες μάθει μέχρι σήμερα να σου δίνουν χωρίς αντάλλαγμα...Δεν είχες μάθει στο μακρύ  ταξίδι σου της μετανάστευσης, ότι κάπου σε κάποιες πατρίδες υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν χωρίς να παίρνουν...Που δίνουν γιατί κάπου μέσα στην ψυχή τους έχουν το περίσσευμα...Έχουν μια αγάπη που ποτέ δεν δόθηκε όταν έπρεπε...Κι απεγνωσμένα ζητούν κάπου να την καταθέσουν...Σ` έναν ξένο που τον βάφτισαν οικογένεια...Σ`έναν ξένο που είδανε τον πόνο στο βλέμμα του...
"Θα είσαι πάντα η οικογένειά μου" μου λες...Παίρνεις τα χέρια μου και τα φιλάς...
Τα μάτια σου  βουρκωμένα..."Δεν έχω μάθει σε τέτοια αγάπη" μου ψιθυρίζεις...

Πέτα μικρό μου αετόπουλο, κι εγώ θα κουρνιάσω στην φωλιά μου...

Είσαι ελεύθερο...Μόνο πρόσεξε μην πηγαίνεις κοντά στο ήλιο...μην κάψεις τα φτερά σου...κι εγώ δεν θα είμαι εκεί να σε γιατρέψω...

Κοινοποίηση στο Facebook