Η γλώσσα της καρδιάς.....

Μετανάστες κι οι δυο...Συναντηθήκαμε στην μέση του καιρού....Εγώ μετανάστρια στην ίδια μου πατρίδα κι εσύ από μία μακρινή χώρα  της Ανατολής...Θέλαμε να ξεχάσουμε....Εσύ ήθελες να ξεχάσεις έναν έρωτα...κι εγώ έναν ξαφνικό θάνατο  μιας αγάπης ...Ενώσαμε τους  καημούς  μας. Μιλήσανε τα μάτια μας. Δεν ήξερα την γλώσσα σου, την γλώσσα της καρδιάς. Εσύ μίλαγες την δική μου σπαστά κάνοντάς με να γελάω,προσπαθώντας να μου εξηγήσεις τι ακριβώς ήθελες να μου πεις. Μίλαγες με τον φίλο σου την γλώσσα σου κι εγώ χαιρόμουν  που μίλαγες την γλώσσα της καρδιάς..."¨Έχεις να πεις πολλά με τον φίλο σου"σου είπα.Κούνησες το κεφάλι σου και μου είπες ότι θα ήθελες και για μας το ίδιο...Να μου μίλαγες  την γλώσσα της καρδιάς μου...Σε κοιτάω και χαμογελάω...Μπορείς; σε ρωτάω με τα μάτια...Ηχούν γλυκά στ`αυτιά μου οι κουβέντες σου...Είναι σαν σ`ακούω να μου μιλάς την γλώσσα της καρδιάς μου...Μόνο που αισθάνομαι ότι δεν μπορείς...Διαφορετικοί οι κόσμοι μας...Εσύ ένας μικρός αϊτός  που θέλεις ν`ανοίξεις τα φτερά σου να πετάξεις...Προσπαθώ να σου δώσω την δύναμη να το κάνεις...Γίνομαι σκληρή μαζί σου, και ταυτόχρονα μάνα...προστατευτική...να μην πονέσεις άλλο...μόνο να γελάς...Το γέλιο σου γάργαρο νερό στην πηγή της καρδιάς μου, που έσκυψα να ξεδιψάσω...Κι εγώ τόσο κουρασμένη από την ανηφόρα της ζωής...Ψάχνω φωλιά να ξαποστάσω...Κουράστηκα να πετάω...Θέλω την φωλιά μου, να κουρνιάσω...Δεν είσαι η φωλιά μου...Δεν μπορείς να γίνεις...

Σου λέω ότι πρέπει να φύγεις...να γυρίσεις στην πατρίδα σου...Να βρεις τις δικές σου αγκαλιές...τις γνώριμες...Δεν ξέρω αν θα γυρίσεις ποτέ...Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι γιάτρεψα όσο μπορούσα τα σπασμένα σου φτερά...μόνο που προσπαθώντας για σένα, έχασα εμένα....

Κοινοποίηση στο Facebook