Στιγμές...

Ήταν από κείνες τις μέρες,  που φεύγοντας από την δουλειά της ένιωθε εξουθενωμένη...

Σαν είχε αδειάσει κάθε σταγόνα ζωής από μέσα της...

Το μόνο που ήθελε, ήταν να γυρίσει στο σπίτι της, και να κρυφτεί απ`όλους κι απ`όλα.

Μα πio  πολύ από τον ίδιο τον εαυτό της...

Οδηγούσε μηχανικά, σαν υπνωτισμένη.Νόμιζε πως το αυτοκίνητό της την πήγαινε μόνο του. Άδειο βλέμμα, άδειο κορμί, άδεια ψυχή.

Ολόκληρη μία απογοήτευση.

Το κουδούνισμα του κινητού της ήχησε σαν ξυπνητήρι στ`αυτιά της.
Πετάχτηκε κι έψαχνε να το βρει.Ο ήχος ακούγονταν πεντακάθαρα, του κάκου όμως. Όσο κι αν έψαχνε δεν το έβρισκε...Απόλυτα θολωμένο το μυαλό της.Σταμάτησε δεξιά, κι αυτό ξαναχτύπησε...

Η φωνή του την προσγείωσε στο τώρα.

"Πού είσαι σχόλασες;"

Με κουρασμένη φωνή απάντησε

"Ναι και πάω σπίτι μου να κάνω ένα μπάνιο, και να ξαπλώσω"

"Έλα από δω, να φάμε μαζί"

Μηχανική  βαριεστημένη η απάντησή της."Καλά έρχομαι"

Και τότε συνειδητοποίησε, ότι ίσως η παρέα του της έκανε καλό, κι όχι η μοναξιά που είχε επιλέξει.

Την περίμενε στην πόρτα. Το βλέμμα του ανήσυχο περιπλανήθηκε στο πρόσωπό της.

"Γιατί είσαι τόσο κίτρινη;"

Σήκωσε τους ώμους της αδιάφορα...

Και ξαφνικά πριν προλάβει ν`αντιδράσει, την σήκωσε στα χέρια του σαν τα μωρά και την πήγε στο εσωτερικό του σπιτιού του.

Την έβαλε προσεκτικά σε μία πολυθρόνα, έσκυψε της έβγαλε τις γόβες, και προσπαθούσε να της τα ζεστάνει με τα χέρια του.

Προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι γινόταν.

"Μην κουνηθείς, πάω στην κουζίνα να μαγειρέψω" της είπε...

Έφυγε από κοντά της και σε λίγο επέστρεψε, κρατώντας ένα ποτήρι κρασί κι ένα τασάκι στο χέρι του.

Τ`ακούμπησε δίπλα της. "Χαλάρωσε, πιες λίγο κρασί, και μέχρι να καπνίσεις,θα έχω ετοιμάσει φαγητό.Θα τηγανίσω αυγά με μανιτάρια που σ`αρέσουν"

Του χαμογέλασε.Της φαινόταν αστεία όλ` αυτά.Δεν τα είχε συνηθίσει καθόλου.

Πάντα φρόντιζε η ίδια τους άλλους. Ένιωθε καλά  έτσι.

Και τώρα ένας ξένος, κάποιος που είχε εισβάλει στην ζωή της ξαφνικά, της συμπεριφερόταν τόσο τρυφερά.

Όση ώρα ετοίμαζε ,της  έλεγε αστεία, για να γελάει.

Θυμάται ότι γέλαγε αβίαστα κι ένιωθε το κορμί της να ξαναγεμίζει ενέργεια.

Ένιωθε ζωντανή. Γυρίζοντας  σπίτι της θυμάται ότι άκουγε μουσική και τραγουδούσε...
Eίχε ξεχάσει αυτό που την βασάνιζε πριν από λίγη ώρα, και της είχε πάρει όλη της την ενέργεια.

Παράξενη που είναι η ζωή...Ίσως και γι αυτό τόσο μαγευτική τελικά.

Σε περιμένει σε κάποια στροφή και σου ψιθυρίζει,  ότι είναι στιγμές και τίποτε περισσότερο...
Στιγμές που σου αγαλιάζουν την τρικυμία μέσα σου, που διώχνουν την μοναξιά για λίγο, και σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις την πορεία σου...

Και κρατάς αυτές τις στιγμές καλά φυλαγμένες στο σεντούκι της καρδιάς...Κι όταν σε παίρνει από κάτω, τις ξαναβγάζεις,  τις ξαναθυμάσαι,  κι εύχεσαι οι άνθρωποι που ήταν κοντά σου τότε, να είναι καλά,  έστω κι αν δεν τους ξανασυναντήσεις ποτέ...

Αφιερωμένο σε κείνους που ήταν κοντά μας έστω για λίγο, και κρατήσανε το χέρι μας  χωρίς να το ζητήσουμε...

Κοινοποίηση στο Facebook