Άλλα λόγια ν`αγαπιόμαστε

Απουσίασα τα ξέρω. Αλλά όπως λέει και το τραγούδι, " εγώ γι αλλού ξεκίνησα κι αλλού η ζωή με πάει", ή « με στραβό αν κάτσεις το πρωί θ`αλληθωρίσεις» , αποφάσισα να απέχω λίγο από το θολό.

Γιατί η ενασχόλησή μου με τα πολιτικά δρώμενα του τόπου μου,  έκαναν το μυαλό που ΔΕΝ είχα κουρκούτι. Έπαθα και την περίφημη ρήξη μηνίσκου, που από τον εγκέφαλο κατέβηκε στο πόδι, κι ήρθε κι έδεσε το γλυκό.

Το είδα και λίγο δημοσιογράφος της κακιάς ώρας... κι έπαθα αφηνιασμό.
Τάβαλα με όλους και με όλα, τους στόλισα κανονικά και με τον νόμο, τ`άκουσα κι από την καλή και τώρα που έβγαλα το μένος, και το άχτι της μη απ@υτωμένης γεροντοκόρης, θυμήθηκα ότι κάπου, κάποια, κάποτε έχει και μια γωνίτσα που της δίνει την δυνατότητα να πει και δυο ανθρώπινες κουβέντες, και ΝΑΜΑΙ.
Σας έλειψα; Μπα!... δεν νομίζω μια και η παρουσία της Ευτυχίας εδώ, είναι καταλυτική... ( αχ αυτό το προβατάκι δεν ξέρω πόσο θα με ανέχεται με την μούρλια που κουβαλάω.)
Ήταν μια γλυκιά βραδιά η χθεσινή, από αυτές που είχα καιρό να ζήσω.
Μια ξαφνική πρόσκληση, που στην αρχή ήθελα να αρνηθώ λόγω κούρασης, αλλά την αποδέχτηκα για να μην φανώ αγενής, ( λες και θα ήταν η πρώτη φορά που θα ντροπιαζόταν η γύφτισσα -εγώ- γιατί μουτζουρώθηκε η μύτη της), κάτι η κουβέντα δίπλα στο κύμα, η καλή παρέα που σε καλούσε να γευτείς τις στιγμές, κάτι η περιποίηση που εισέπραξα λές και ήμουν η Lady- Di, μου έφτιαξαν την διάθεση και είπα: « Τελικά είναι ωραία η ζωή... έστω και με Βενιζέλο».

ΩΧ....τι το θυμήθηκα πάλι τον παιδοβούβαλο; Αι σιχτίρ στην τελική με τον κολοτούμπα της Τρόικας, που με έχει μαυρίσει όλες αυτές τις μέρες και με έκανε να Νιώθω σαν το παιδί στη γωνιά που σηκώνει ένα τόσο δα χεράκι στο πρόσωπο για να αποφύγει τις απανωτές σφαλιάρες.
Κι όλα αυτά με μια κυβέρνηση που συνοψίζει τη στρατηγική της στη φράση «εγώ μιλώ στα σύννεφα κι αυτά μιλούν σε μένα»! Αλλ' αντ' άλλα τα μεγάλα.
Να τόκανα το αμάρτημα. Πάλι για πολιτική μιλάω. Τέρμα! « Εγώ θα μιλώ με τ`άλογα, τον Σπίνο τον κορυδαλλό, με όντα εγώ παράλογα και για ΠΑΣΟΚΟΥΣ δεν θα... μιλώ».
Καλά μην το δέσετε και κόμπο αυτό τώρα, ότι θα βγάλω τον σκασμό. Λέω και καμιά μ@κ@κία να περνάει η ώρα.
Τελικά είναι απίστευτο, πόσα λίγα θέλει ο άνθρωπος για να αισθανθεί όμορφα
Και το διαπίστωσα χθες, όταν μετά από όλη την μαυρίλα που μας περιστοιχίζει, αρκούσαν δυο γλυκές κουβέντες, μια εκδήλωση θαυμασμού, για να αισθανθώ ότι είμαι ζωντανή... ΚΑΙ γυναίκα.
Κάτι που τον τελευταίο καιρό, κόντευα να το ξεχάσω. Να ευχαριστήσω μέσα από αυτές τις γραμμές τον άνθρωπο που μου δώρισε την χθεσινή βραδιά, ΑΛΛΑ επειδή έχω πάθει μια φοβία γενικώς κι αδιακρίτως με τις ανθρώπινες σχέσεις... λέω να το βάλω στα πόδια. ΓΙΑΤΙ...
« Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μέσα απ' το βάζο,
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ και μια ζωή στα πόδια να το βάζω.
Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω
μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω ».

ΓΙΑΤΙ....Αν ρωτήσετε μια ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ γυναίκα τι ζητάει από έναν άντρα, η απάντηση είναι ΜΙΑ... « τον άντρα τον θέλω να τα συνδυάζει όλα: Να είναι και σύντροφος και εραστής και φίλος.»

Εγώ πάλι, αγάπες μου, είμαι πιο απαιτητική. Πιο μυστήρια, πιο δύσκολη, πιο στριμμένο άντερο. Γιατί εγώ τον άντρα τον θέλω ΚΑΙ σύντροφο ΚΑΙ εραστή ΚΑΙ φίλο ΚΑΙ μάνα ΚΑΙ πατέρα ΚΑΙ ξάδελφο ΚΑΙ μπατζανάκη ΚΑΙ σώγαμπρο ΚΑΙ κουμπάρα.
(Κυρίως κουμπάρα - για να δανείζομαι τις γόβες της). Αυτόν ψάχνω στη ζωή μου. Αυτόν αναζητώ. Σύντροφο, εραστή, φίλο, μάνα, πατέρα, ξάδελφο, μπατζανάκη, σώγαμπρο, κουμπάρα και πολυμίξερ.
Τον άντρα τον θέλω εξάπαντος πολυμίξερ. Για να μου πολτοποιεί το μπρόκολο και να μου θρυμματίζει το καρότο!

Γιατί εγώ δεν χρειάζομαι εξτένσιονς. Δεν χρειάζομαι προεξέχουσες μπρετέλες. Δεν χρειάζομαι ΞΈΚΟΛΑ και ΞΏΒΙΖΑ, για να προσελκύσω το αντίθετο φύλο.
Εγώ μπορώ να είμαι δειλό, κι ηλίθιο ξανθό θηλυκό και χωρίς αξεσουάρ!