Ουσιαστικές ανάγκες...

"Όταν οι ανησυχητικές μου σκέψεις αυξήθηκαν μέσα μου,

παρηγοριά σου άρχισε να χαϊδεύει την ψυχή μου."

Λόγια σοφά, βγαλμένα από την ζωή ανθρώπων

καθημερινών, σαν και μας...

Υπάρχει παρηγοριά και μπορούμε να συντελούμε καθημερινά στο να την προσφέρουμε στους γύρο μας...

Οι καταστάσεις που βιώνουμε:
η μουντή καθημερινότητα,
η αβεβαιότητα,
ο φόβος που τόσο αποτελεσματικά μας καλλιεργούν στην ψυχή μας, λίγο λίγο,
το πλήθος των πληροφοριών με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά,
ο πόνος των άλλων από φυσικές καταστροφές,
η δυστυχία που αντικρίζουν τα μάτια μας...
όλα αυτά συντελούν τόσο σε "ανησυχητικές σκέψεις" - μια περιγραφή που από μόνη της φαντάζει πολύ φτωχή, στις μέρες μας.

Η παρηγοριά είναι αυτό που χρειαζόμαστε...
Αλλά τείνει να γίνει είδος υπό εξαφάνιση...
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο την χρειαζόμαστε και έτσι...
δεν την ψάχνουμε...
δεν ψάχνουμε τρόπους να παρηγορήσουμε τον διπλανό μας...
Και η ψυχή πονάει...πεινάει...θλίβεται...υποφέρει...πληγώνεται...
αλλά ούτε εμείς δεν προσέχουμε την δική μας ψυχή...
πως να προσέξουμε την ψυχή των άλλων...

Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο θετικά...
ας προσπαθούμε καμία μέρα να μην περνάει χωρίς,
έστω ένα καλό λόγο...
μια καλημέρα σε έναν άγνωστο στο δρόμο...
ένα χαμόγελο...
μια αγκαλιά...

Ώχ, παρασύρθηκα...