Δεν θα μιλάμε πολύ, μόνο θα κοιτάμε τους ουρανούς, την πλαστικότητα τους την αλλαγή στα χρώματα και οι αποχρώσεις θα μας κρατούν
το χέρι.
Θα ΄ναι σαν να αποστάζουμε την ψυχή μας, να αναλύουμε τις αλλαγές της, να κομματιάζουμε τις Στιγμές σε άλλες στιγμές, σε μικρούς χρονικούς προσδιορισμούς να καταλάβουμε το τώρα μας.
Αν είναι δυνατόν αυτό.
Μερικά χρονάκια πέρασαν ερήμην μου.
Δεν το κατάλαβα, η αλήθεια είναι δεν το πρόσεξα διόλου.
Ήταν μάλλον η τρέλα της νεότητας το γρήγορο της σκέψεις η αποβλάκωση του αλκοόλ.
Αναθεωρώ και αναθεωρώ ατέρμονα απόψεις αποκρυσταλλωμένες από χρόνια, μια τραγικότητα λεπιδοφόρα κρεουργεί ελπίδες και όνειρα επαναπαύομαι στην διαίσθηση ότι θα απομείνει μια σταλιά αλήθειας.
Εγώ αντιστέκομαι, αυτή γελάει.
Συνεχίζω να κοιτώ τους ουρανούς, σιωπή.
Κάποτε ορκίστηκα κλαίγοντας γοερά στα γόνατα θυμάμαι, ότι δεν θα αλλάξω.
Τι εννοούσα άραγε;
Δεν θα αλλάξω!…
Πως γίνετε αυτό;…
Μεταβαλλόμαστε στο ίδιο μας το κορμί.
Φτύνουμε και ξανά φτύνουμε βαρύγδουπες εκφράσεις τρέλας.
Τρέλα μου έρχεται συνειδητοποιώντας την φτήνια μας.
Η ευτυχία είναι στιγμές λένε…
Οι στιγμές τι είναι;
Πως έρχονται;
Από πού προκύπτουν;
Απ΄την ψυχή;
Απ΄τον χαρακτήρα;
Απ΄την εμφάνιση;
Απ ΄τον λόγο;
Η αναλυτικότητα μου στέρεψε.
Μια γούρνα με απόβλητα του σύμπαντος.
Τσιτάτα και λόγια ποιητάδων, σοφών αγνώστων.
Συνονθυλεύματα μεταμφιεσμένης μιζέριας που κρατά όρθια την ανθρωπότητα.
Και ένας έρωτας εφηβικός με τα χέρια γεμάτα κέρματα -η λάθος εξαργύρωση είναι δεδομένη-.
Τελικά, μου πάει η σιωπή και να κοιτώ τον ουρανό, τα χρώματα του.
Μου φέρνει λύτρωση.
Φτύνουμε και ξανά φτύνουμε βαρύγδουπες εκφράσεις τρέλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρέλα μου έρχεται συνειδητοποιώντας την φτήνια μας.
ωραίο... αλλά και κρίμα.. να περνάν τα χρόνια.. χωρίς να τα αντιλαμβάνεται????
ΑπάντησηΔιαγραφή