Σας είδα....

thefoundationstone.org

Σας είδα! Δηλαδή όχι ακριβώς σας είδα.
Ήμουν εκεί περιμένοντας.
Ένας ιδιωτικός υπάλληλος μεταξύ δημοσίων. Που μπήκαν χωρίς
διαγωνισμό, από την πίσω πόρτα την «ρουσφετολογική.»
Και τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και καλείσαι να βγεις σε διαθεσιμότητα,  σου ήρθε ο ουρανός στο κεφαλι σαν τον Οβελίξ.
Ανάμεσα σε τόσα χαρτιά και σελίδες ανοιγμένες και τα στυλό παράπλευρα, σε άδεια ωστόσο γραφεία.
Οι πολίτες που δεν ήξεραν, άρχισαν να συγκεντρώνονται για να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις τους με το Δήμο.
Σας έψαχναν.  Τους έβλεπα να περιφέρονται σαν ζόμπι, αντικρίζοντας κλειστά γραφεία.
«Μα δεν είναι κανένας εδώ;» αναρωτήθηκε κάποιος αμήχανα.
«Είναι η τέταρτη φορά που έρχομαι κυρία μου.» μου λέει κάποιος  αντιλαμβανόμενος ότι τον κοίταζα.
Κάποια στιγμή λογικά έρχονται και μετά εξαφανίζονται. Είναι θυμωμένοι με τις μειώσεις μισθών; Με τις διαθεσιμότητες;
«Λένε ότι δεν πρέπει να μετακινηθεί κανείς από το προσωπικό…Τι να σας πω; Εγώ τι φταίω να έρχομαι και να ξανάρχομαι;».
Κοιταχτήκαμε.
Και οι δυο σε αδιέξοδο.
Κι απέναντί μας ένα βουνό, ένα Έβερεστ από «κατορθώματα» πεισμωμένων παιδιών-υπαλλήλων που μπορούν να χτυπάνε τα πόδια κάτω με τσαντίλα…
Άντε να κάνεις τέτοια πεισματάκια στον ιδιωτικό τομέα!

Σε είδα. 
Σας είδα. 
Την είδα. 
Τον είδα. 
Ανθρωπάκια ανέντιμα, μικρά, τοσοδούλικα, μικρόμυαλα.
Δικτατορίσκοι κανονικοί στο πόστο του ο καθένας. 
Ανθρωπάκια παντοδύναμα….
Σας χρωστάω μια κουβέντα στους καιρούς της αλήθειας.
Έτσι για να ξεκολλήσει έστω από την ψυχή μου, αργόσυρτα σαν έμπλαστρο.
Δεν με τρομάζει η Μέρκελ, ούτε η Λαγκάρντ, δεν με τρομάζει καμία Τρόικα…όσο με τρομάζετε εσείς.
Όσο μου κόβει τα πόδια και το οξυγόνο η συγκατοίκηση μαζί σας…
Τσιμπούρια αχόρταγα στο δέρμα της χώρας μου.