«Θέλεις να σε διαβάζει ο κόσμος αφότου έχεις πεθάνει;»

«Το πιστεύεις ειλικρινά αυτό;» με ρώτησε. «Ότι τα βιβλία δίνουν νόημα στη ζωή μας;»
«Ναι» του απάντησα. «Το βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι που σπάει τον πάγο στη θάλασσα μέσα μας. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι;»
«Μια χειρονομία άρνησης κατάμουτρα στον χρόνο. Παζάρεμα για την αθανασία».
«Αθάνατος δεν είναι κανένας. Ούτε καν τα βιβλία. Την υδρόγειο ολόκληρη, εδώ που πατάμε, θα τη ρουφήξει κάποτε ο ήλιος. Θα γίνει στάχτη. Και μετά το σύμπαν ολόκληρο θα καταρρεύσει και θα εξαφανιστεί μέσα σε μια μαύρη τρύπα. Δεν θα επιβιώσει τίποτα, ούτε εγώ, ούτε εσύ και οπωσδήποτε δεν θα επιβιώσουν βιβλία που ενδιαφέρουν μειονότητες για τους φανταστικούς ακρίτες της Νότιας Αφρικής του δέκατου όγδοου αιώνα».
«Δεν αναφερόμουνα στην αθανασία ως επιβίωση εκτός του χρόνου. Εννοούσα την επιβίωση πέραν του φυσικού θανάτου».
«Θέλεις να σε διαβάζει ο κόσμος αφότου έχεις πεθάνει;»
«Η προοπτική αυτή μου δίνει μια παρηγοριά».
«Παρόλο που δεν θα είσαι παρών;»
«Παρόλο που δεν θα είμαι παρών».
«Ναι. αλλά γιατί ο κόσμος του μέλλοντος να κάθεται να διαβάζει το βιβλίο που έγραψες, αν δεν του λέει τίποτα, αν δεν τον βοηθάει να βρει ένα νόημα στη ζωή του;»
«Ίσως γιατί ακόμη θα τους αρέσει να διαβάζουν καλογραμμένα βιβλία».

JOHN M. COETZEE: ΘΕΡΟΣ


«Θέλεις να σε διαβάζει ο κόσμος αφότου έχεις πεθάνει;»