Έχω καιρό να γράψω...

Είναι πολλές μέρες που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου σκέψεις ανάκατες που προσπαθούν να γίνουν λέξεις που θα μπορούν  να αποτυπώσουν τα αισθήματα των τελευταίων ημερών...

Ίσως θα έπρεπε να ανοίγω πιο συχνά αυτό εδώ το μπλοκ και να γράφω, να γράφω, να γράφω... μήπως μπορέσω να βάλω μια τάξη...

Δεν μπορώ να καταλάβω πως περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες, χωρίς να έχω γράψει μια λέξη για μένα, για τη ν ψυχή μου...

Έχω τόσα πολλά να γράψω που δεν γράφονται και τόσα πολλά να πω που δεν λέγονται, τουλάχιστον όχι σε αυτή την δεδομένη στιγμή...

Μη φανταστείτε τίποτα πονηρό...

Πρόκειται για σκέψεις που τριβελίζουν το μυαλό μου για πράγματα και αισθήματα απλά, καθημερινά, που όμως είναι δύσκολο να αποτυπωθούν ήτε γιατί είναι περίπλοκα και τα ακολουθεί μιε πολύ μεγάλη ιστορία, ήτε γιατί είναι τόσο απλά -ανάξια λόγου- που όμως με αγγίζουν έντονα...

Στην επαφή μου με άλλους, στον πραγματικό κόσμο -εκεί έξω- μόλις αρχίζω να μιλάω για κάτι ή βαριόνται ή αλλάζουν θέμα ή γελούν ειρωνικά...

Ίσως αυτά που με προβληματίζουν να μην είναι πια δημοφυλή.

Ίσως να μην ενδιαφέρουν.

Ίσως να έχω μείνει σε άλλη εποχή που μετρούσαν άλλα πράγματα.

Ίσως να μην συμβαδίζω με τον συρμό.

Ίσως, ίσως, ίσως....

Τι να πω;

Θα σκεφτώ και θα σας πω...

Μπορεί να σας φαίνονται ασυνάρτητα όλα αυτά... αλλά είχα μεγάλη ανάγκη να τα γράψω σήμερα...

Ευχαριστώ από καρδιάς όσους άντεξαν να διαβάσουν αυτό το κείμενο...
Καλημέρα...

Ευτυχία Ζερδέ