Η κόρη μου είναι 7 χρονών και σήμερα βρήκα αυτό στο δωμάτιό της…

Τελικά πόσο νωρίς μπαίνει η κοινωνία μέσα στο σπίτι μας και γκρεμίζει ότι, με πολύ κόπο προσπαθούμε να πετύχουμε στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας;

Η μαρτυρία μιας μαμάς που είδε την κοινωνία

να παίζει με το μυαλό της εφτάχρονης κόρης της:

Σήμερα βρήκα αυτό το σημείωμα στο δωμάτιο της κόρης μου. Η κόρη μου είναι εφτά χρονών. Καθότανε αθώα στο πάτωμα ανάμεσα στις κούκλες της, τα βραχιολάκια της και μια ποικιλία από άλλα πραγματάκια που συνηθίζουν να μαζεύουν τα εφτάχρονα.

Έγραφε ανορθόγραφα: «Δίετα». Χριστέ μου.

Πού έμαθε τη λέξη δίαιτα; Πώς ξέρει τι σημαίνει η δίαιτα;

Ποιος φταίει; Εγώ, επειδή την αφήνω να παίζει με τις Barbie; Επειδή της επιτρέπω να βλέπει ριάλιτι; Επειδή όταν ζωγραφίζω μαζί της, ζωγραφίζω αδύνατες σιλουέτες;

«Δεκαεφτά πους απς δύο φορές τη μέρα.»

Αηδίασα. Ειλικρινά αηδίασα. Νιώθω σαν κάποιος να έδιωξε τον αέρα από το στήθος μου.

Καθώς άρχισα να ξεχωρίζω τα ορνιθοσκαλίσματα ενός εφτάχρονου, ένιωθα τον εαυτό μου να αγχώνεται όλο και πιο πολύ.

«Τρία μήλα, ένα αχλάδι, δύο ακτινίδια.»

Έχω αντίληψη πάνω σε αυτά τα πράγματα. Έχω πτυχίο στην προσχολική αγωγή. Η οικογένειά μας υποστηρίζει και προωθεί την υγιεινή διατροφή και το υγιές σωματικό πρότυπο. Οι συμπεριφορές μας είναι λογικές και ισορροπημένες. Το σωματικό βάρος ποτέ δεν έγινε θέμα μέσα στο σπίτι μας. Είναι τελείως άσχετο με τα ενδιαφέροντά μας.

Ποτέ δεν έχω σταθεί μπροστά στον άντρα μου για να τον ρωτήσω «φαίνομαι χοντρή με αυτό;» Ποτέ.

«Να κάνω ποδήλατο τρεις φορές τη μέρα.»

Και τότε θύμωσα. Θύμωσα πολύ, πάρα πολύ.

Κοινωνία με ακούς; Εσύ και η ηλίθια εμμονή σου με τις γυναίκες και την εμφάνιση τους.

Πως τολμάς να τρυπώνεις μέσα στο σπίτι μου με τα γελοία σου πρότυπα και να τα επιβάλλεις στο μικρό μου κοριτσάκι, μολύνοντας το αθώο μυαλουδάκι της με τα αξιολύπητα ιδανικά σου.

«Να τρέχω πάνω κάτω στο δρόμο τρεις φορές.»

Οι παράλογες απαιτήσεις σου δε θα περάσουν στο σπίτι μου.

Με κούρασε αυτός ο αέναος αγώνας εμμονής με την ομορφιά και το σώμα μας. Με κούρασε να βλέπω γυναίκες να ποζάρουν σαν αντικείμενα που τα θαυμάζουν και τα επικροτούν ή τα στιγματίζουν και τα ξεφτιλίζουν, ανάλογα με το αν ταιριάζουν στα πρότυπα και τα ιδανικά της κοινωνίας. Με κούρασαν αυτές οι συμφεροντολογικές συμπεριφορές. Και τότε, επειδή κουράστηκα τόσο πολύ (και λυπήθηκα, θεέ μου πόσο λυπήθηκα), έκλαψα.

Όταν η Δεσποινίς Εφτάχρονη ήρθε στο σπίτι από το σχολείο, της μίλησα για το σημείωμα που έγραψε.

Αποδείχτηκε ότι έμαθε για τις δίαιτες από μια εφτάχρονη φίλη της που έκανε εκείνο τον καιρό δίαιτα.

Έτσι μαζί συζητήσαμε για τις δίαιτες και τα υγιή πρότυπα ομορφιάς και το πόσο μεγάλο δώρο είναι.

Δεν είμαι αφελής. Ξέρω ότι αυτή δε θα είναι η τελευταία φορά που θα συζητήσω για το φαγητό και το βάρος και το σώμα με την κόρη μου. Απλώς είμαι πολύ, πολύ θυμωμένη που όλο αυτό έπρεπε να ξεκινήσει στην αθώα ηλικία των εφτά χρόνων.

πατήστε εδώ για να συνδεθείτε με την ομάδα στο Facebook ”Γονείς”