Είναι ο εγγονός μου....

Μια περήφανη γιαγιά εξομολογείται...
Γλυκιά ημέρα η χθεσινή. Ο πολυαγαπημένος μου, ο άντρας της ζωής μου είπε την δεύτερη λεξούλα του, κι ήταν για - γιά.
Μέσα μου γελάω με μένα. Με κοιτάω πώς κοιτάω. Βουνοκορφή κατέκτησα! Μετά είναι τα χεράκια του. Το τελευταίο διάστημα τα χρησιμοποιούμε πολύ και οι δυο.
Μ΄ αγκαλιάζει σφιχτά ,γραπώνεται επάνω μου, λες και φοβάται ότι καποιος θα τον αποσπάσει από την αγκαλιά μου.
Και ‘γω του χαϊδεύω το μουτράκι, τα πυρόξανθα μαλλιά και χώνω την μύτη μου στο λαιμουδάκι του ρουφώντας την ίδια την ζωή.
Όταν θέλει κάτι, κατεβάζει ουρανό, κι αν δεν του κάνεις το χατήρι,τα μάτια του πάντα, συγκρατούν κι ένα δάκρυ. Σ΄ αυτά καθρεπτίζομαι αλλιώς. Άτιμος καθρέπτης.
Γελάω να βλέπω τα χέρια του να παλεύουν με την τεχνολογία. Με το κομπιούτερ, με το καινούργιο του fisher prises. Να πατάει την οθόνη με δύναμη λες και έχει κουμπιά, ενώ δεν έχει. Και μετά όταν καταφέρνει τον στόχο του να με κοιτάει ως ορειβάτης που κατέκτησε το Έβερεστ! Και ‘γω τις ίδιες αντιδράσεις έχω. Κοιταζόμαστε λοιπόν σαν δυο ορειβάτες!
Παρακολουθώ τον τρόπο που περπατάει.Βγάζει λίγο τη γλώσσα του, δεξιά των χειλιών σαν αρνάκι της Λαμπρής και τη δαγκώνει ενώ συγχρόνως πατάει το πόδι του με δύναμη έτοιμος για το επόμενο βήμα. Το χτυπάει κάτω με πείσμα «θα σου δείξω εγώ!».
Λατρεύω μερικές στιγμές. Πολύτιμες. Τι να πρωτογράψω;

Διάλεξα αυτή τη φωτογραφία μας. Εσύ 15 μηνων κι εγώ άστο να πάει, άστο πονάει.
Μας κοιτάζω...ξέρεις σε τι μας αρέσω; Ότι καταφέραμε να έχουμε μελλούμενα.. Καλά τα πάμε...