Ένας χρόνος... Ε και;

Πέρασε ένας χρόνος λοιπόν…

Και τι χρόνος! Άγριος, δύστροπος, πικρός…

Κύλησε σαν το νερό…

Το νερό που γίνεται ρυάκι και ταξιδεύει μικρά κλαδάκια και τους κλέφτες που φυσάγαμε παιδιά.
Το νερό που γίνεται και χείμαρρος και παρασύρει κορμούς δέντρων και αυτοκίνητα. Και πολλές φορές τις ελπίδες μας και τα όνειρά μας.

Κι εγώ ήμουν από κείνους που έλπιζαν ότι δεν μπορεί κάτι θα αλλάξει αύριο για τον τόπο μας. Κι όχι μόνο δεν άλλαξε ΑΛΛΑ κάθε μέρα που περνάει μου δείχνει το χειρότερο πρόσωπο της αλαζονείας, της έπαρσης και της αμορφωσιάς στους χώρους της τοπικής εξουσίας.

Κι όταν διαπιστώνεις ότι αυτά τα ελαττώματα τα έχουν οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις τύχες ενός τόπου τότε σε πνίγει ο θυμός, η πίκρα κι η απογοήτευση. Πολύ περισσότερο δε, όταν βλέπεις ότι αυτά τα "χαρίσματα" τα κουβαλάνε σαν δεύτερη φύση άνθρωποι που τους εμπιστεύθηκες και τους δώρισες ένα θώκο. Είτε στην συμπολίτευση είτε στην αντιπολίτευση.

Τι να φταίει άραγε;
Φταίει ο τόπος;
Φταίνε οι συνθήκες που μεγάλωσαν;
Φταίνε τα χούγια του βολεμένου δημόσιου υπάλληλου, του άξεστου χωριάτη, του αδίστακτου επιχειρηματία ή του άμοιρου αγρότη που δεν λέει να ξεκόψει από τις ρίζες του;
Το πιο γελοίο φαίνεται όταν διαβάσεις τα βιογραφικά τους με τίτλους σπουδών.
Τότε το άξεστο γίνεται πιο έντονο με δυσοσμία που σου σπάει τα ρουθούνια, διαπερνάει τα κύτταρα του εγκεφάλου και θέλεις να φωνάξεις στα μούτρα τους.
"Ε και; Τσοπάνης πήγες, γιδοβοσκός γύρισες μάνα μου".
Αυτές οι άξεστες συμπεριφορές κύριοι, μας κόβουν το δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα της αλλαγής. Μας αποκαρδιώνουν και μας συντρίβουν μέσα στην καθημερινότητά μας.

Σε μια κοινωνία που η επιβίωση έγινε πιο σημαντική από την ίδια τη ζωή, πώς να υπερασπιστείς το δικαίωμα να ονειρεύεσαι όταν αντιμετωπίζεις τέτοιες συμπεριφορές;

Η απάντηση βέβαια υπάρχει και βρίσκεται εκεί, έξω στους δρόμους, στο μεροκάματο.
Εκεί οι ιδέες συγκρούονται και η εξουσία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο.
Εκεί δοκιμάζεσαι. Και πρέπει να πάρεις θέση.
Να βγεις από τον μικρό σου εαυτό και να αποδεχθείς την Κοινή Μοίρα.
Να δράσεις με αυτογνωσία και αποτελεσματικότητα χωρίς ιδιοτέλεια και εύκολη θυματοποίηση.
Να μη φοβηθείς τη ρήξη.
Να αντιπαραταχθείς δυναμικά σε ένα κράτος-τιμωρό, που με εκδικητική μανία αφήνει τους πολίτες στο έλεος του κέρδους, τους εγκαταλείπει ξένους και ανυπεράσπιστους στην ίδια τους την πατρίδα. Μια πατρίδα που κινδυνεύει να μείνει χωρίς μνήμη. Μια χώρα που δόθηκε για αντιπαροχή σε άξεστους διοικούντες.

Αλλά να θυμάστε, όλοι εσείς που διαφεντεύετε τον τόπο:

«Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε και να ελπίζουμε, αλλάζοντας συμπεριφορές, δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε!» 

anatakti.gr