Είναι ακόμη εκεί!

Να φταίει το φθινόπωρο; Να φταίει ο καιρός; Να φταίει η κατάσταση; Να φταίει η ηλικία;
Δεν ξέρω τι φταίει...
Πάντως ξαφνικά κοίταξα γύρω μου και πρόσεξα αντικείμενα οικία και αγαπημένα με μια διαφορετική ματιά.





H αγαπημένη γωνιά της γιαγιάς. Μια γωνιά απάνεμη από το αγιάζι αλλά πάντα δροσερή και σκιερή.
Πάντα της άρεσε να απολαμβάνει τον απογευματινό της καφέ εδώ, κάτω από την τεράστια συκιά, ανακατεύοντας την θάλασσα ή παρακολουθώντας τον παππού να καταγίνεται με τα φυτά και τα ζώα, έχοντας πάντα στο πλευρό του τον σκύλο του.
Μερικές φορές μοιραζόταν αυτή την απόλαυση με την καλύτερή της φίλη και μερικά χρόνια αργότερα και με την κόρη της. Δεν ξέρω πως γινόταν αλλά πάντα είχαν πολλά να πουν. Μου άρεσε να ακούω τα γέλια, τα πειράγματα και τα μισόλογα τους καθώς έκανα ποδήλατο στην αυλή.

Κατέληξε στο πεζούλι του παραθύρου, ύστερα από πολυετή ακούραστη υπηρεσία στις βασικές λειτουργίες του σπιτιού. Εκτελούσε χρέη γενικού και πάντα από αυτόν κρινόταν αν θα γίνουν υδραυλικές εργασίες. Ήταν τόσο σημαντικό το έργο του που κανένας μας δεν τόλμησε να τον πετάξει. Μένει εκεί και μας θυμίζει...

Η ακρίβεια ήταν ότι πιο πολύτιμο είχε να δώσει. Τώρα στέκεται εκεί αγέρωχη. Μόνο ο δείκτης της έγειρε από τον καιρό.











Γέρασαν αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Είναι εκεί έτοιμα να ανοίξουν ή κλείσουν...
Εμείς δεν τα χρησιμοποιούμε πια, μια και φιλοξενούνται σε χώρο που δεν μας φιλοξενεί.

Κάποτε εκτελούσε χρέη τραπεζομάντιλου φιργούρας...
Τώρα η φιγούρα του κρέμεται στον τοίχο!

Το κρεβάτι με τον σουμιέ...
Κάθε κίνηση σε αυτό το κρεβάτι συνοδευόταν και με ήχο...













Λεπτομέρειες από τον διάκοσμο του κήπου φέρνουν στην μνήμη το χαμόγελο του παππού όταν τα θαύμαζε όταν τελείωνε το 'εικαστικό' του έργο. Ήταν τα "αντικείμενα", όπως του άρεσε να τα αποκαλεί και που έπαιρναν μεγάλη αξία, γι' αυτόν, όταν έβρισκαν τον τόπο τους στην αυλή.