Φεύγει, φεύγει η στιγμή

Το ρολόι βαδίζει χωρίς να βιάζεται

τρώει με σιγουριά τα χρόνια;

Οι μέρες είναι μικρά περαστικά πουλιά,

οι μήνες, ξεκρεμασμένοι από τον τοίχο
χάνονται.

Φεύγει, φεύγει η στιγμή, χτυπημένη από τον χρόνο.

Ξαφνικά μένει ο χρόνος στο κατώφλι

ένας μήνας, μία μέρα, μια ώρα

φτάνει το τέλος στο καλαντάρι.

Κόπηκε της ροής το νήμα.

Φεύγει, φεύγει η στάλα, σπρωγμένη από το βάρος.

Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το νερό που τρέχει,

ούτε η αγάπη, ούτε η σκέψη.

Συνεχίζει να τρέχει ανάμεσα στον ήλιο και στα όντα,

μας σέρνει στο περιστροφικό του πέρασμα.

Φεύγει, φεύγει το νερό, το σπρώχνει η ορμή.

Τελικά πέφτουμε στην δύνη του χρόνου.

Μας παίρνει και πάμε, νεκροί κι ανήμποροι,

σωριασμένοι, χωρίς σκιά, χωρίς ύπαρξη

χωρίς σκόνη, χωρίς λέξεις.

Φεύγει, φεύγει η στιγμή, τη ωθούν τα γεγονότα.

Τότε όλα σταματάνε.

Στην πολιτεία που δεν θα ζήσουμε πια

μείναν άδεια τα ρούχα και η περηφάνια.

Οι πόρτες κλείσανε.

Αλλά ο κύκλος δεν τελείωσε...

μένει κάτι ακόμη...

Η Ελπίδα!