σαν μια αβάσταχτη αιωνιότητα γιατί τον αγαπήσαμε
αλλά και μονάχα σαν μια μέρα ηλιόχαρη γιατί μας αγάπησε
κάθε που ψιχαλίζει
η καρδιά μας δεν έχει που να ζητήσει
κάθε που συννεφιάζει
απουσιάζει το χάδι
σε κάθε επίσκεψη φωτός
αργεί η υγρασία
απουσία πένθιμη κι ηρωική
όμως δάσκαλε της καρδιάς μας
πρόλαβες να δεις το νέο πέταγμα του ελληνικού σινεμά
που όλο και ψηλότερα σημαδεύουν οι φτερούγες του
το τρίτο φτερό
η πολιορκία του ουρανού
το χέρι που στάζει
ο σπόρος άνθισε δάσκαλε
κι όπως μας πέρασες στην άλλη θάλασσα
ότι μας λείπει σε άγγιγμα
το κερδίζουμε σε όνειρο
συνεχίζουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλιά σας είναι 'πνοή' για τον χώρο μας! Ευχαριστούμε!