Οι φόβοι και η μάχη με τον χρόνο

«Αχ, λίγο καιρό, να προλάβω, να τελειώσω το Εργο! Υστερα, καλώς να ορίσει ο Χάρος», έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης, που ζητούσε χρόνο από τον Θεό για να δημιουργήσει

«Γιατί γράφετε σαν να 'ταν να πεθάνετε; φώναξα, αληθινά απελπισμένη». γράφει η Ελένη Γκίκα.
Κι εκείνος της απάντησε: «Οχι, δε θα πεθάνω, συντρόφισσα, και μη στενοχωριέστε. Θα ζήσω
ακόμα δέκα χρόνια, δεν είπαμε; μου αποκρίθηκε χωρίς κανένα δισταγμό. Χρειάζομαι δέκα χρόνια ακόμα! ξανάπε με πιο χαμηλή φωνή κι άπλωσε το χέρι και μου άγγιξε το γόνατο. Ελάτε τώρα, διαβάστε να δούμε τι έγραψα!».

«-Μη βιάζεσαι. θα μάθεις, όταν θα 'ρθει η ώρα. ετούτο μονάχα σου λέω, Ιούδα αδελφέ μου, να ευχαριστηθείς: όλα πάνε καλά! [...] Αν με αγαπάς, κάνε υπομονή, κοίτα τα δέντρα. βιάζουνται αυτά να ουρμάσουν τον καρπό τους;

-Δεν είμαι δέντρο, είμαι άνθρωπος, αντιμίλησε ο κοκκινογένης και προχωρούσε. είμαι άνθρωπος, πάει να πει: ένα πράμα που βιάζεται. έχω δικούς μου νόμους.

-Ο νόμος του Θεού είναι ο ίδιος και για τα δέντρα και για τους ανθρώπους, Ιούδα.

Ετριξε τα δόντια του ο κοκκινογένης:

-Και πώς τόνε λένε το νόμο αυτόν; Ρώτησε σαρκαστικά.

-Καιρό».

Ανάμεσα στα μεγάλα ζητήματα που τον απασχολούσαν στον «Τελευταίο πειρασμό», ο δυϊσμός του ανθρώπου, το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, όσον αφορά το Θείο, ο χρόνος και ο θάνατος. 

Το πλήρωμα του χρόνου, ακριβώς. 

Γράφει ο Καζαντζάκης στο μυθιστόρημα: 

«Κι ως το 'πε, ο νους του φωτίστηκε. αλήθεια, όλα στον κόσμο ετούτο κρέμουνται από τον καιρό, προλαβαίνεις να δουλέψεις μέσα σου πάντα. αν έχεις καιρό, προλαβαίνεις να δουλέψεις μέσα σου την ανθρώπινη λάσπη και να την κάμεις πνέμα. αι τότε θάνατο δε φοβάσαι. αν δεν έχεις καιρό, χάνεσαι... ''Θεέ μου'' παρακαλέστηκε μέσα του ο Ιησούς, ''Θεέ μου, δώσ' μου καιρό... Τούτο μονάχα σου ζητώ. δώσε μου καιρό...''. Ενιωθε μέσα του πολλή λάσπη ακόμα, πολύ άνθρωπο...».

www.ethnos.gr

Ευτυχία Ζερδέ