"Οι Έλληνες" του Νικηφόρου Βρεττάκου

Ένα πολύ αξιόλογο ποίημα που παραμένει επίκαιρο...

Θα προτιμούσα νάχω ζήσει στον καιρό της Τροίας.

Μπορεί νάκανα τότε κάτι περισσότερο

παρά αυτή η αναδουλειά κι αυτή η αβεβαιότητα

κι αυτός ο φόβος κάθε μέρα, αυτές οι περιπέτειες

στο τελευταίο ήμισυ του εικοστού αιώνα.

Μπορεί με μια άρπα τότε, περιτρέχοντας 

απάνω - κάτω το στρατόπεδο, να τραγουδούσα

άσματα ηρωικά, εμψυχώνοντας τους Έλληνες,

μπορεί και να συμβούλευα τον Αχιλλέα 

κι ο πόλεμος να τέλειωνε πιο γρήγορα και μάλιστα

με πιο πολλή γενναιοφροσύνη κι αξιοπρέπεια,

χωρίς τους δούρειους ίππους, τις απάτες

που εκθέτουν τους γενναίους και προ παντός χωρίς

εκείνη τη φωτιά κ' εκείνο το μαχαίρι

που ξεκληρίσανε το Ίλιον. Τότε μπορεί

να μη σκοτώνονταν κι ο Έκτορας κι άλλοι πολλοί,

ωραίοι όσο και οι Έλληνες.

...........Μπορεί

μετά να μ' έπαιρνε και μένα ο Οδυσσέας,

έναν ακόμη ανάμεσα στους άλλους του συντρόφους,

για δέκα ή περισσότερα χρόνια -τι θα με πείραζε;

δική μου Ιθάκη εγώ δεν είχα- κ' ίσως κ' οι θεοί

τότε να μη θυμώνανε, αλλά να μας βοηθούσαν

κρατώντας πρίμο τον καιρό για το καράβι μας.

Θα προτιμούσα νάχω ζήσει στον καιρό της Τροίας,

παρά τώρα που φεύγοντας απ' την πατρίδα

(χωρίς να πέσει η Τροία, με τις σημαίες μας 

ράκη σχεδόν, με την Ελένη

παρατημένη πίσω μας) περιπλανιέμαι

τριάντα χρόνια εδώ κ' εκεί στις χώρες των συντρόφων,

χωρίς Ιθάκη, χωρίς πίστη, χωρίς σύντροφο.

Από τη συλλογή Διαμαρτυρία (1974) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Konstantina Zagari