Θυμάμαι ακόμη ένα τρελό κορίτσι, που ήταν δεν ήταν 14 χρονών, να τρέχει στην Πατησίων, να βρει τον ξάδελφό της που ήταν κλεισμένος στο Πολυτεχνείο.
Εκείνη την βραδιά που μπήκε το τανκς, τα ξημερώματα άκουσε την πόρτα να χτυπάει και να μπαίνει αλαφιασμένος ο ξάδελφός της, ζητώντας από τους δικούς της να τον κρύψουν.
Επικηρυγμένη χρόνια η οικογένειά της, ούτε για μια στιγμή δεν δίστασε να του δώσει άσυλο. Κι εκείνη καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι που μοιραζόταν το δωμάτιό της μ`έναν αγωνιστή. Τον αγαπημένο της ξάδελφο.
