δεν ήμουν μάγκας και νταής

Αναμνήσεις πολλές αναμνήσεις με πλημμύρισαν απόψε.
Θυμάμαι ακόμη ένα τρελό κορίτσι, που ήταν δεν ήταν 14 χρονών, να τρέχει στην Πατησίων, να βρει τον ξάδελφό της που ήταν κλεισμένος στο Πολυτεχνείο.

Εκείνη την βραδιά που μπήκε το τανκς, τα ξημερώματα άκουσε την πόρτα να χτυπάει και να μπαίνει αλαφιασμένος ο ξάδελφός της, ζητώντας από τους δικούς της να τον κρύψουν.
Επικηρυγμένη χρόνια η οικογένειά της, ούτε για μια στιγμή δεν δίστασε να του δώσει άσυλο. Κι εκείνη καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι που μοιραζόταν το δωμάτιό της μ`έναν αγωνιστή. Τον αγαπημένο της ξάδελφο.

Την άλλη μέρα εκείνος έφυγε. Δεν πέρασαν μια- δυο μέρες κι έμαθε ότι τον είχαν πιάσει και τον κρατούσαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Βγήκε με μερική αναπηρία στο ένα του πόδι από το πολύ ξύλο.
Πόσες συζητήσεις και πόσα όνειρα δεν μοιράστηκαν οι δυο τους.
- Μικρή θα σε οργανώσω της είπε ένα βράδυ.
Κι από κει ξεκίνησε η δικιά της πορεία. Μια πορεία πολλές φορές μοναχική, που δεν ξεπούλησε, όσα κι αν της τάξανε.
Μεγάλωσε και πήγε... και μυαλό δεν έβαλε... σε αντίθεση με εκείνον. Το ίνδαλμά της.
Τελείωσε γιατρός, κι ενώ κατά την διάρκεια των σπουδών του μοιραζόταν μαζί της το όνειρό του για ιατρεία του λαού,μόλις πήρε το πτυχίο του, ξεχάστηκαν όλα.
Παντρεύτηκε και την κόρη ενός μεγαλομέτοχου στο Υγεία κι άρχισε την μεγάλη ζωή.
Κότερα, δεξιώσεις, μεγάλες κοινωνικές επαφές με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κουμπαριλίκια, κι όλα τα παρεμφερή ενός μεγαλοαστού. Το μόνο που κράτησε από κείνα τα χρόνια ήταν η επαφή με την αγαπημένη του ξαδέλφη. Ότι κι αν της συνέβαινε σε θέματα υγείας, εκείνος από δίπλα.
Πάντα την πήγαινε στους καλύτερους καθηγητές Πανεπιστημίου, κι όταν κάποτε χρειάστηκε μία λεπτομερή διάγνωση, ήταν η πρώτη στην Ελλάδα που έκανε μαγνητική τομογραφία όταν ακόμη ήταν άγνωστη αυτή η εξέταση στους πολλούς.
Σαν να προσπαθούσε να εξαγνιστεί στα μάτια της.
Έφυγε γρήγορα πολύ νέος από την επάρατο νόσο. Κι άφησε πίσω την ξαδέλφη να θυμάται και να νοσταλγεί.
Αυτό το φτερούγισμα και την ελπίδα ότι δεν μπορεί... ΚΑΠΟΤΕ θα ακούσεις και τον ποιητή.

Αφιερωμένο στα χρόνια που έφυγαν, εκεί κάπου στην Καισαριανή.
Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή....