Το δικό μου μηλαράκι

Την βλέπω να γελάει και το γέλιο της θυμίζει το δικό μου. Όσοι την βλέπουν λένε ότι είναι ίδια εγώ. Μάνα και κόρη δύο κόσμοι δύο γενιές. Μόνο που οι δικές μας οι γενιές απέχουν μόλις 16 χρόνια η μία από την άλλη. Μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί.
Το κορίτσι που σπούδαζε, ΑΛΛΑ έγινε μάνα πριν ενηλικιωθεί και στόλιζε την κόρη της με διάφορα φρου- φρου και μετά την έβγαζε φωτογραφίες και καθόταν και γέλαγε. Ανωριμότητα σε όλο της το μεγαλείο. Το μωρό της, ήταν η Barbie της.

Τώρα γυρνώντας στο χθες κι αναπολώντας, θέλει να πάρει φόρα και να κουτουλήσει στον τοίχο για τα λάθη που έγιναν, που δεν διορθώνονται, και για τον χρόνο που κυλάει αμείλικτα χωρίς να δίνει δεύτερες ευκαιρίες.
"Οι στιγμές που ποτέ δεν πιάνονται..."
Θέλει να την πάρει μια μεγάλη αγκαλιά, να την φροντίσει σαν να την γέννησε μόλις χθές και να της πει πόσο την αγαπάει.
Μόνο που το μωρό έγινε πια γυναίκα και πολλές φορές πιο ώριμη από την μάνα.
Οι επιλογές όμως οι ίδιες ακόμη κι ο τρόπος που γράφει και εκφράζεται.

Σας παρουσιάζω λοιπόν το δικό μου μηλαράκι που ΑΙΣΙΩΣ κι ΕΥΤΥΧΩΣ επεσε κάτω από το δεντράκι.

Το παρακάτω κείμενο είναι από μία ανάρτηση που έκανε στο προφίλ της στο φάτσαμπουκ.
Κατά καιρούς όταν θα γράφει κάτι που θα μου αρέσει θα το βάζω στο θολό.
Κι ελπίζω κι εύχομαι κάποτε αυτός ο χώρος να γίνει και δικό της καταφύγιο.

" Τελικά κατέληξα..Το για Πάντα δεν υπάρχει, είναι σχετικό..
Αν υπάρχει κάτι για Πάντα αυτό είναι η ψευδαίσθηση..που ΟΜΩΣ χωρίς αυτήν ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να επιβιώσει.. 
Το όνειρο..η ελπίδα ότι θα έχουμε κάποιον για ΠΑΝΤΑ..Το για Πάντα χτίζεται, δεν έρχεται και στην ουσία δεν ΟΡΙΖΕΤΑΙ,, 
Δυο μικρές λέξεις είναι που μας βοηθάνε να προχωράμε.. ΠΑΝΤΑ θα επενδύουμε, ΠΑΝΤΑ θα ελπίζουμε και ΠΑΝΤΑ θα ονειρευόμαστε.. και ΠΑΝΤΑ ο έρωτας θα είναι η ΜΟΝΗ αιτία τελικά που ο κόσμος αυτός θα ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ να υπάρχει..θα συνεχίζει να γυρίζει.. 
ΕΡΩΤΑΣ...ΑΚΟΜΑ κι αν δεν είναι σίγουρο ότι θα κρατήσει για ΠΑΝΤΑ.
ΑΥΤΟ το χρωστάμε.. στον ΕΡΩΤΑ και στις σκέψεις..
ΣΚΕΨΕΙΣ για ΠΡΟΣΩΠΑ που θα ΥΠΑΡΧΟΥΝ..που θα ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ..που θα μας ΑΛΛΑΖΟΥΝ και που μ'εναν τρόπο θα είναι ΕΚΕΙ..κοντά μας..για ΠΑΝΤΑ.."

ΥΣ ΜΑΝΑΣ: Στον τοίχο μια ρωγμή. Σου λέω να την κρύψεις με ένα πόστερ που να έχει χαρούμενο θέμα. Με κοιτάζεις κι η ερώτηση:
"Την ρωγμή στην ψυχή μου με τι με συμβουλεύεις να την κρύψω για τα λάθη της νεανικής σου ανωριμότητας;"... πλανάται στο βλέμμα σου.

Και τα χρόνια που θα 'ρθουν ρωγμή. Στην άκρη η τουαλέτα με τη λοσιόν σου, το σετ χτενίσματος που σου έκανε δώρο η φίλη σου τα Χριστούγεννα με τα λουλουδάκια και τα επισημωμένα ροκοκό ντενεκεδάκια.
Και δίπλα η άλλη βούρτσα, η πλαστική, που είναι για κάθε μέρα και το βερνίκι των νυχιών για τις ώρες που ΔΕΝ τρέχεις να προλάβεις ότι ΠΟΤΕ δεν προλαβαίνεται.

Και πιο κει η κασετίνα από τον γάμο των γονιών σου, να σου θυμίζει ότι είσαι ο καρπός δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ κι ΑΝΩΡΙΜΑ.

Συμπέρασμα... Τελικά είναι πολύ δύσκολο να προλογίσεις του παιδιού σου κείμενο, όταν έχεις ΜΟΝΙΜΑ την ψευδαίσθηση ότι είσαι πιο μικρή από εκείνο.