προσπερνούμε ο ένας τον άλλον,
σπάνια ανταλλάσσουμε ματιές,
δεν μιλάμε αν και μπορούμε,
δεν χαμογελούμε αν και θα θέλαμε,
ζούμε στην ίδια χώρα, με τις ίδιες αγωνίες, ελπίδες και όνειρα.
Παρόλα αυτά είναι σαν να κινούμαστε, ο καθένας μας μέσα στη προσωπική του γυάλινη φούσκα.
Έχουμε κλειστεί, έχουμε αποκλειστεί, έχουμε αποξενωθεί, έχουμε σφραγιστεί μέσα στο μικρόκοσμό μας, έχουμε απομονωθεί και τελικά έχουμε χαθεί και όλα αυτά γιατί;
Τι φταίει;
Να φταίει ο φόβος;
Να φταίει η ανασφάλειά μας;
Να φταίει η κοινωνία με τα ταμπού της;
Να φταίει η μόδα;
Ότι και να φταίει το κενό είναι κραυγαλέο και πολλές φορές γεμίζει την ζωή τόσο που της αφαιρεί όλο το χρώμα...
Τι μπορούμε να κάνουμε;
μην με προσπερνάς... χαμογέλασε μου και πες μου μια καλημέρα.
Τις ίδιες αγωνίες μοιραζόμαστε...
Δώσε λίγο χρώμα στην μέρα μου...
και τότε...
αυτό θα επιστρέψει σε σένα πολλαπλάσιο....
υπάρχει η ρομαντική προσέγγιση που επιχειρείς σήμερα εσύ και η άλλη, η πιο πρακτική που θέλει τους ανθρώπους να φοβούνται να αφεθούν συναισθηματικά. Φοβούνται τις προθέσεις του συνανθρώπου, φοβούνται μήπως παρεξηγηθούν, φοβούνται μήπως χάσουν την ψευδαίσθηση του εγωισμού τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε βεβαιώνω πως πολύ πιο άνετα θα καλημερίσει κανείς έναν άγνωστο στο facebook, παρά έναν γνωστό στον δρόμο.
Αυτός ο μικρόκοσμος τελικά λειτουργεί σαν την προσωπική φυλακή μας και συνάμα σαν το ιδιαίτερο πεδίο έκφρασης του καθενός.
Καλό; Κακό; Ας το αφήσουμε στην υποκειμενική κρίση του καθενός :[
@ yannidakis ο τρόπος που συμπληρώνεις κάθε ανάρτηση είναι "όλα τα λεφτά"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι αυτός είναι η άλλη όψη του νομίσματος!!!
Τελικά, έχεις γίνει αναπόσπαστο μέλος αυτού του @χώρου...
Σε ευχαριστούμμε:))
Δεν πειράζει που το ξέρουμε, συχνά το ξεχνάμε και πρέπει πάντα κάποιος να μας το θυμίζει...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ to alataki
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι το ωραίο με την "παρέα" μας...
Ο ένας με τον άλλον, ανταλλάσσοντας απόψεις και σκέψεις μπορεί να αντέξουμε πιο πολύ....