Να μ`αγαπάς τις ώρες που μπορείς.....

"Να μ`αγαπάς τις ώρες που μπορείς"...της είπε λίγο πριν κλείσουν το 
τηλέφωνο...Έμεινε με το ακουστικό στο χέρι σαν χαμένη...Δεν πίστευε αυτό που είχε ακούσει...Τον είχε γνωρίσει κάτι μήνες πριν...Τυχαία γνωριμία που εξελίχτηκε στην πορεία σε φιλία...η τουλάχιστον αυτό πίστευε μέχρι χθες...Τώρα όμως εξηγούσε την αγωνία της κάθε φορά, όταν αργούσε να έχει νέα του...
Τον θαύμαζε...την συγκινούσε, και κάτι μέσα της ερωτοτροπούσε στην σκέψη του...Ποτέ δεν είχαν μιλήσει...πάντα με αλληλογραφία...και μια μέρα που γυρνούσε από την δουλειά της χτύπησε το κινητό της κι ήταν εκείνος...Ένιωσε μια τρελή χαρά να την κατακλύζει...Δεν πίστευε στ`αυτιά της...Μίλαγαν ώρες ατέλειωτες...μοιράστηκαν κάποια κομμάτια της ζωής τους...κι αισθάνθηκε να δένεται μαζί του σαν να τον ήξερε χρόνια...Ο κόσμος γύρω της επικεντρώθηκε στην φωνή του μόνο...'Όλα τα υπόλοιπα δεν είχαν σημασία...
Παράξενη που είναι η ζωή...Συναντάμε ανθρώπους καθημερινά που δείχνουν ενδιαφέρον για μας  αλλά μας αφήνουν αδιάφορους, κι έρχεται ένας ξένος από το πουθενά, και μας θυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί, κι ότι έχουμε κι εμείς κάποιο μερίδιο στην χαρά, στον έρωτα,στο υπάρχω....Την άλλη μέρα την ξαναπήρε...Πάλι μίλησαν ώρες...Και λίγο πριν το κλείσουν της είπε με την μπάσα φωνή του που τόσο της άρεσε ν`ακούει...

"Καληνύχτα και να μ`αγαπάς τις ώρες που μπορείς"...Πρώτη φορά της το έλεγε άντρας αυτό...Σχεδόν όλοι οι άντρες στην ζωή της ήθελαν πάντα, πολύ περισσότερα απ`αυτά που μπορούσε να δίνει...Το κάτι παραπάνω..Και είχε συνηθίσει πια να δίνει και να κρατάει λίγα για εκείνη...Να ζει την ζωή της μέσα από την δική τους...Και ξαφνικά για πρώτη φορά γνώρισε κάποιον που της ζητούσε να τον αγαπά όταν εκείνη μπορούσε, ελεύθερα αβίαστα, χωρίς να καταθέτει  το είναι της μόνο στην δική του σκέψη....Στην αρχή η φράση του την ξένισε...Μα πώς είναι δυνατόν να μου λέει κάτι τέτοιο; αναρωτήθηκε...πώς μπορεί να μην θέλει την αποκλειστικότητα στην σκέψη μου;

Κλάσματα δευτερολέπτου κράτησαν οι αμφιβολίες του μυαλού της...Μετά ένιωσε

ένα βάρος να σηκώνεται από την ψυχή της....Ένιωσε ελεύθερη να πετάξει...προς την ζωή...μ`εκείνον τον παράξενο άνθρωπο που δεν ζητούσε πολλά, πάρα μόνο να τον αγαπά τις ώρες που μπορεί....
Η αγάπη δεν απαιτεί...δεν επαιτεί.....

Κοινοποίηση στο Facebook