Για να σε κοιτάζω στα μάτια

Κι έτσι όπως αποχαυνωμένη μετράς τους λεπτοδείκτες του ασήμαντου, έρχεται κάτι να ταράξει τους εν υπνώσει αισθητήρες σου...

Ένα κάλεσμα για τις 3 του Σεπτέμβρη, στο Σύνταγμα.
Μια λέξη, μια φράση, ένα βλέμμα, μια μνήμη...

Τότε που μέτραγες τα πεζοδρόμια στις διαδηλώσεις. Από μικρή βγήκες στο κουρμπέτι της διαδήλωσης και των συνθημάτων. Ήσουνα δεν ήσουνα 14 χρονών. Αλλά δεν έφταιγες εσύ.
Τα γονίδια που κουβαλούσες έφταιγαν κι η θυσία του πατέρα, τότε στα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου. Ίσως κι η πόλη που γεννήθηκες και μεγάλωσες.
Καισαριανή το μικρό "Στάλινγκραντ".
Μνήμες που δεν σε αφήναν ποτέ να επαναπαυτείς.
Μεγάλωσες, έγινες μάνα, αλλά η πορεία κι η διαδήλωση στην ημερήσια διάταξη.
" Να σε φέρουν οι τέσσερεις να ησυχάσω από σένα την κατσίκα."... η φωνή της μάνας που όλο παράπονο, εξέφραζε με αυτό τον άκομψο τρόπο την αγωνία της,  μέχρι να σε δεί να γυρίζεις σπίτι.

Και τα χρόνια κύλισαν και κάποια στιγμή συμβιβάστηκες. Κάτι τα παιδιά που τώρα πια είχαν μεγαλώσει και σου έβαλαν βέτο.
" Μάνα σταμάτα πια να κατεβαίνεις στις πορείες. Είσαι και οξύθυμη, κι εμάς μας τρώει η αγωνία μέχρι να γυρίσεις. Πάρτο απόφαση... τίποτα δεν θ`αλλάξει."

Άλλαξε;
«Α ναι! Πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες, θυσίες και ήττες κι άλλες ήττες, κι άλλες μάχες... Για πράγματα που κιόλας ήταν από άλλους αποφασισμένα όταν λείπαμε εμείς...» ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Κι ήρθα κι είπα: Τους βαρέθηκα όλους! Τόσο απλά! Βαριά κουβέντα, το ξέρω… Βαριά κι ασήκωτη για κάποιον που ανήκει στη γενιά που τα κόμματα την αντιμετώπισαν σαν εκπαιδευμένο σκύλο του τσίρκου!
Μας μάθαιναν να κάνουμε κολοτούμπα στον αέρα, να καθόμαστε στα δύο πόδια, να δίνουμε το χεράκι στον κύριο κι αφέντη μας… Μας δίδαξαν να ακολουθούμε, κουνώντας την ουρά μας, χαρούμενοι όταν αρπάζαμε στον αέρα κάποιο άθλιο κόκαλο!
Οι σκύλοι δεν κάνουν ερωτήσεις, οι σκύλοι δεν διαφωνούν, οι σκύλοι δεν έχουν απορίες… Κι αν έχουν, τις κρατάνε για τον εαυτό τους… Κουράστηκα να είμαι σκύλος... Ισως γιατί σέβομαι πολύ περισσότερο τους σκύλους απ' τα κόμματα!

Κι η μικρή φωνή μέσα μου που όλο μου ψιθύριζε:
Αχ, µικρή, αθώα µου αγωνίστρια! Αχ, αγάπη µου γλυκιά κι απονήρευτη… Νοµίζεις ότι θα ιδρώσει το αυτί του τεχνοκράτη επειδή θα βγούµε εµείς στους δρόµους; Αυτοί είναι βόδια, χαρά µου – και ζητώ ταπεινά συγγνώµη απ’ τα βόδια. Με το µπλοκάκι του µπακάλη σε περιµένουν στη γωνία.
∆εν έχει βερεσέδια εδώ, δεν έχει «γράφ’ τα». Θα τα σκάσεις κανονικά! Κι αυτά που έχεις, κι αυτά που δεν έχεις. Ασχετα που άλλος χρωστάει κι άλλος πληρώνει…

Ομως ο καθρέφτης είναι μπροστά μου. Κι ήρθε η ώρα να βγάλω τα μαύρα γυαλιά και να τον κοιτάξω κατάματα. Ήρθε η ώρα να κοιτάξω και τα παιδιά μου στα μάτια. Γιατί εγώ τους παρέδωσα αυτό το αύριο.
Και τα έκανα να μοιάζουν με ... ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ... Με ξενύχτια...  ΓΙΑ το αβέβαιο αύριο... Με καφέδες ν`αντέξουν την πίεση του σήμερα, που σπάνε τα νεύρα τα σπασμένα... Που τσακίζουν την ψυχολογία την τσακισμένη... Με το μάτι τρελό, ζουν αυτό το σίχαμα. Με το στομάχι κόμπο, βιώνουν το μαρτύριο του Σίσυφου.
Που οι κριτές των νεκρών τον έβαλαν να κουβαλάει έναν βράχο στην κορφή του βουνού. Και μόλις έφτανε στην κορφή, η πέτρα έπεφτε. Και φτου πάλι απ΄ την αρχή ο Σίσυφος. Και φτου πάλι απ΄ την αρχή τα παιδιά μας...

Γι αυτό θα κατέβω στης 3 του Σεπτέμβρη στο Σύνταγμα. Γιατί όπως έχω πεί και σε προηγούμενη ανάρτηση, ΕΝΑΣ ΒΟΛΕΜΕΝΟΣ  λαός είναι ένας ηττημένος λαός... Αυτό μας μάθανε και οι γενιές που πολέμησαν και οι γενιές που βολεύτηκαν. Και οι γενιές που έχτισαν και οι γενιές που γκρέμισαν. Γιατί και το βόλεμα και το γκρέμισμα, μαθήματα ιστορίας είναι.
Φτάνει να βγάλουμε τα μαύρα γυαλιά.

.