Επειδή παρασύρομαι

Πάει κι αυτό πέρασε Ένας χρόνος λοιπόν… Και τι χρόνος! Άγριος, δύστροπος, πικρός… Κύλησε σαν το νερό… Το νερό που γίνεται ρυάκι και ταξιδεύει μικρά κλαδάκια και τους κλέφτες που φυσάγαμε παιδιά. Το νερό που γίνεται και χείμαρρος και παρασύρει κορμούς δέντρων και αυτοκίνητα.
Είναι εκπληκτικό αν σκεφτείς πόσες μορφές μπορεί να πάρει ο χρόνος που αφήνεις πίσω. Αφήνεις; Σε αφήνει; Τελοσπάντων… Πλησιάζουν οι γιορτές. Και είναι για να κάνεις όνειρα και σχέδια. Είναι, όμως, και για αναπολήσεις και αναθεωρήσεις.

Έτσι, βάλθηκα να αναζητώ τα χνάρια μου σε άλλες γωνιές του τοπικού τύπου. Τι το ήθελα; Αυτά τα πράγματα θέλουν κουράγια και καλή διάθεση. Κι εγώ είμαι κουρασμένη, απογοητευμένη και με ένα φρικτό πονοκέφαλο. Αργά πια… Είμαι ήδη στη γυάλα του χρόνου… Χαμένη στις σκέψεις που ένα χρόνο τώρα έκανα και με βασανίζουν ακόμη.
Στους φόβους που μοιράστηκα και με στοιχειώνουν ακόμη.
Σε όσα με σόκαραν και εξακολουθώ να μην μπορώ να ξεπεράσω.
Σε αυτά που με θύμωναν και δεν υποχώρησαν με το χρόνο.
Σε όσα ένιωσα και συνεχίζουν να με γρατζουνάνε.
Σε εκείνα που προέβλεψα και, δυστυχώς, συνέβησαν. Και σε αυτά που προσδοκούσα και δεν επαληθεύθηκαν ποτέ.
Τι δύναμη που έχουν οι λέξεις… Ένας άλλος μίτος της Αριάδνης που σε βγάζει από τους λαβυρίνθους του μυαλού.
Και τι ζωντάνια…πολλά κείμενα άφησα πίσω μου ως αποτύπωμα στον @χωρο αυτό το χρόνο.
Όλα γραμμένα νύχτα, σαν μυσταγωγία του μυαλού και της ψυχής. Και έχει το κάθε ένα το δικό του χρώμα. Καρπός της συνουσίας του μυαλού με τις συγκυρίες, τις πρωτόγνωρες καταστάσεις και τα εξωτικά συναισθήματα της κρίσης.
Μία κρίσης που άρχισε να εξαπλώνεται χυδαία, παντού, ακόμη και μέσα σου χωρίς να το καταλάβεις. Πολλά άρθρα, όλα μικρά ταξίδια στην ιστορία που γράφει και γράφει… Που γράφεται, που γράφουμε, που γράφουν… Whatever… Ήμουν εκεί.
Συμμετείχα. Προβληματιζόμουν. Σκεφτόμουν. Μοιραζόμουν. Φοβόμουν. Αναρωτιόμουν. Διαφωνούσα. Θύμωνα. Καλούσα. Συγχωρούσα. Σάρκαζα.
Τα κείμενά μου, όλα παιδιά μου, με το δικό τους χώρο, χρόνο, χρώμα και ύφος. Η αγωνία για το αύριο. Η απογοήτευση. Τα αδιέξοδα. Οι προσδοκίες. Η οικονομία που καταρρέει, το πολιτικό σύστημα που γκρεμίζεται, η κοινωνία που αποσυντίθεται, η ζωή μας που αλλάζει, τα πρόσωπα που γοήτευσαν και αυτά που απογοήτευσαν.
Τα μεγάλα και σπουδαία, μπερδεμένα με τα μικρά και τα ασήμαντα, τα δικά σου, που σε έκαναν με την ίδια ορμή να ανοίξεις τον υπολογιστή και να αρχίσεις να γράφεις.

Μία απώλεια, ένας στοίχος, μία ανάμνηση, μια εικόνα… Σκληρός αυτός ο χρόνος, σκληρές και οι θύμησες. Πάει κι αυτό, πέρασε… Τώρα πάμε παρακάτω, όπως μ’ αρέσει να λέω… Νά ‘μαστε καλά.

Και να θυμόμαστε να ταΐζουμε το αύριο περισσότερο από το χθες. Για αυτό σου λέω… Ευτυχία. 
Επειδή παρασύρομαι κι εγώ, διάλεξα αυτή τη φωτογραφία. Ένα πλατύ χαμόγελο να τα σκεπάζει όλα. Κι άσε με να γράφω…