Αφιερωμένο στον " Δημοκρατικό" φασισμό

Επειδή η "λα  καταστασιόν"  στην χώρα μας έχει αρχίσει να γίνεται  "τρε απελπιστίκ", κι αυτό αντανακλάται στις μικρές κοινωνίες ακόμη πιο έντονα  με ένα τρόπο απόλυτα φασιστικό, το ποίημα του Αζίζ  "Σώπα μην μιλάς", νομίζω ότι είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Το έχω δημοσιεύσει δύο φορές. Αυτή είναι η τρίτη κι η φαρμακερή, που λένε.
Αυτή τη φορά είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε
κείνους που ευαγγελίζονται Αριστεράς Ευαγγέλια ΑΛΛΑ με δικτατορικές νοοτροπίες. Στους ΑΡΙΣΤΕΡΙΖΟΝΤΕΣ με το απροσδιόριστο χρώμα που δεν είναι ΟΥΤΕ μπλε, ΟΥΤΕ πράσινο, ΟΥΤΕ κόκκινο, ΜΗΤΕ μαύρο. Σε αυτούς που ΠΡΟΣΠΟΙΟΎΝΤΑΙ αλλά ΔΕΝ είναι.
Θέλω να θυμίσω ότι η ελευθερία του λόγου είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη αυτής της χώρας, μιας χώρας στην οποία γεννήθηκε η Δημοκρατία και η Ελευθερία του Λόγου. Και ας μη ξεχνάμε ότι, στην σύγχρονη εποχή, οι πιο μεγάλες ανατροπές σε κάποιες χώρες ξεκίνησαν ΟΧΙ από τα πεζοδρόμια ΑΛΛΑ από τον @χωρο.
Στην κατάλληλη στιγμή, γιατί όσα φέρνει η ώρα ΔΕΝ τα φέρνει ο χρόνος.
Κι εγώ τον είχα πάντα σύμμαχο.

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,

κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός,

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:

«σώπα!».

Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου,η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,

«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,

και τα 'μαθα να σωπαίνουν,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική

και ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:

«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,

με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».

«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,

«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας...

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».

Και μαζευτήκαμε πολλοί,

μια πολιτεία ολόκληρη,μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,

μόνο με το «Σώπα!».

Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου

και κάν' την να σωπάσει.

Κόψ'την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,

χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!

Και δεν θα μιλάς,

θα γίνεις φαφλατάς,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.

Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,

με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

Μ Ι Λ Α!