Τα νέα που δεν έρχονται...

Αυτή τη στιγμή είμαι γεμάτη αισθήματα...
αναμονής, αγωνίας, απόγνωσης, ελπίδας για καλά νέα, απομόνωσης μέχρι το πρώτο τηλεφώνημα, αναμονή, αναμονή, αναμονή.
Αναμονή που αν δεν είσαι κοντά στα αγαπημένα
σου πρόσωπα γιγαντώνεται και γίνεται κύμα και σε σκεπάζει ξανά και ξανά.
Οι σκέψεις, σε τέτοιες ώρες δεν είναι καθόλου φρόνιμες... Διαλέγουν να εμφανίζονται όλες οι κακομούτσουνες και άσχημες. Που πήγαν όλες εκείνες οι όμορφες, φρέσκες και χαρωπές; Δεν ξέρω, ειλικρινά και έχω θυμώσει μαζί τους που με εγκατέλειψαν, τώρα που τις χρειάζομαι...
Εύχομαι όλα να πάνε καλά, με όλες μου τις δυνάμεις παρακαλάω το Θεό να βάλει το χέρι του για αίσιο τέλος!
Η επιστήμη θα κάνει το μέρος της αλλά πάντα στο τέλος την υπόθεση την αφήνουν στα χέρια του Θεού!!

Πάντως όσο και να κοιτάζω το τηλέφωνο, αυτό παραμένει σιωπηλό και ατάραχο...
και αυτό είναι στο κόλπο, μαζί όλα τα υπόλοιπα...

Ουυυυυυφφφφ

Φιλενάδα κουράγιο, είμαι κοντά σου, έστω νοερά!!