Χαίρε Καίσαρ οι μελλοθάνατοι σας χαιρετούν!

Η Ελλάδα κατάντησε ένα απέραντο ALTER.
Κι η παροιμία της γιαγιάς μου "Δούλευέ μου βρε φτωχέ να μην γενώ σαν και σε", επίκαιρη όσο ποτέ.
Επικαλούμενοι την κρίση πολλοί εργοδότες δεν πληρώνουν, ή δίνουν έναντι. Νέα Μόδα που
φοριέται πολύ τελευταία και βολεύει. Δεν τους νοιάζει αν έχεις να βάλεις πετρέλαιο για να ζεσταθείς, βενζίνη για να πας στην δουλειά σου, ή να ψωνίσεις τα απαραίτητα στο super-market. Πολύ θα ήθελα να μάθω αν στο σπίτι τους στερούνται τα βασικά αγαθά, όπως έχουν απαίτηση να κάνουν οι υπάλληλοί τους. Μας κατάντησαν ζήτουλες των δεδουλευμένων μας.
Κι έρχεται κι αυτή η ριμάδα αξιοπρέπεια και σε μπουρδουκλώνει και δεν σε αφήνει να απαιτήσεις το αυτονόητο (που έλεγε κι ένας ασυγχώρητος εθνοσωτήρας).
"Τα μισθά μου ρε..." σαν την αείμνηστη Σαπφώ Νοταρά. Και να του βάλεις κι ένα μπουρλότο να ευφρανθεί η ψυχούλα σου που την έφαγε το σαράκι της αβεβαιότητας του αύριο, που ντρέπεσαι να αντικρίσεις τον ιδιοκτήτη σου, κι όσους ανθρώπους σου δάνεισαν για να μπορείς να επιβιώσεις.
Πρόσφατα γνώρισα κάποιον από αυτό το είδος. Από αυτούς τους αναρριχώμενους κισσούς που προσπαθούν να γραπωθούν σε διαθέσιμους τοίχους. Κι αν είχαμε τοίχους δεν θα το είχα σκασίλα! Καθόταν απέναντί μου σοβαρός, πεντακάθαρος, ντυμένος στην τρίχα, με το κλασικό παπούτσι του νεόκοπου επιχειρηματία...
Ναι, ναι υπάρχει "παπούτσι νεόκοπου επιχειρηματία" -Trendy casoual...
Να το κουνάει χαριτωμένα πέρα δώθε σαν κάποιον που λέει ευφυέστατες κουβέντες...
Και βέβαια υπάρχει τρόπος ειδικός που κουνάς το πόδι όταν θεωρείς ότι λες έξυπνα πράγματα.
«Ξέρεις τι πληρώνω αγαπητή μου;»,
«Τι;» ρώτησα και 'γω,
«Το γεγονός ότι ζω σ`ένα μπουρδέλο κράτος που λέγεται Ελλάδα και δεν αφήνει τις αξίες να αναπτυχθούν. Και είμαι υποχρεωμένος να ζήσω έναν πόλεμο εν "καιρώ ειρήνης". Οπότε δεν καταφέρνω ούτε καν να φιλοσοφήσω».
Έμεινα κόκαλο.
«Πόλεμος σημαίνει χαμένες ζωές και αίμα»,
«Πόλεμος σημαίνει νέα ρότα, νέα τάξη πραγμάτων» η απάντηση.
Άγαλμα η δικιά σου!
Και μετά η βιογραφία του ποιος είναι και με τι ασχολείται και πόσο ευυπόληπτος κι οικογενειάρχης επιχειρηματίας είναι και μπλα, μπλα, όλα προς άγρα εντυπωσιασμού και για να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου.. Χωρίς να το ζητήσεις. Ερήμην σου.
Κι έρχεται αθέλητα στο μυαλό η παροιμία "Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι." που επιβεβαιώνεται ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΑΝΤΑ, όταν κάνεις το λάθος και συνεργαστείς με τέτοιους ανθρώπους.
Πώς καταντήσαμε;
Πόσο χάσαμε τη διαδρομή;
Πόσο αρρώστησε τα μυαλά το χρήμα;
Πήρα μια βαθιά ανάσα.
Το μυαλό δραπέτευσε στην Λούτσα... Εκεί τρέχει λαχανιασμένο όταν θέλει ανάσα. Στην Θάλασσα. Κι ας είμαι απελπιστικά κρυουλιάρα. Τέτοια ώρα, πρωί πρωί θα ξεμυτάει τα πρώτα καΐκια με την ψαριά τους. Ένα βήμα ακριβώς παραπέρα από το σπίτι μου. Σακούλα. Τι βγήκε σήμερα; Θα τα διάλεγα, θα τα μύριζα. Μια σακούλα το φαΐ της μέρας και αύριο πάλι έχει ο δικός μου Θεός! Και γύρω μια φύση απλόχερη, τεράστια, μεγαλειώδης! Τα πουλιά, οι περιστερεώνες, τα βράχια, στο βάθος η θάλασσα...
Τι κάνουμε όλοι εμείς εδώ;
Πόσο σπουδαίους θεωρούμε τους εαυτούς μας;
Στα πόσα λεφτά καίμε τη ζωή μας; Ένα Κολοσσαίο κατάντησε ο ιδιωτικός τομέας με θύματα τους εργαζόμενους, βορρά στον κάθε ανεύθυνο κι ασυνείδητο εργοδότη. Πάρτε λοιπόν θέση στο Κολοσσαίο των ιδιωτικών υπαλλήλων.
Ελάτε να δούμε τελευταίες ανάσες...
Ένας χειμώνας είναι θα περάσει.
Το καλοκαίρι θα μας βρει με νέα σοδιά.
Χαίρε Καίσαρ οι μελλοθάνατοι σας χαιρετούν!

ΥΣ:Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων που μπορεί να  δημιουργηθούν ότι αυτό το κείμενο το αντέγραψα, επειδή παρακάτω αναφέρεται πηγή,  απλώς αναφέρω ότι είναι δικό μου απλά δημοσιεύτηκε πρώτα στην εφημερίδα που ανήκει στο έτερον ήμισυ του θολού την Ευτυχία, και μετά το βάλαμε στο θολό..

πηγή