Θέμα ανάσας

Δύσκολοι καιροί... επίπονα χρόνια.
Μια χειρουργική επέμβαση του παιδιού μου, αγωνία για την εξέλιξη, κάθε μορφασμός πόνου και μαχαίρι στην καρδιά μου.
"Αχ να μπορούσα να πάρω εγώ τους πόνους σου που αντέχω, που έχω περάσει τόσα στην ζωή μου και ξέρω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο χωρίς προστατευτικά μαξιλάρια και να μην ματώνω."
Πάει πέρασε κι αυτό...και ξανά στην γνωστή ρουτίνα της καθημερινότητας. Να μιλάω ώρες για πολιτική, κενούς αριθμούς, απάνθρωπες στατιστικές, ΤΟΣΟ που όγκωσε η ψυχή θυμό,οργή, που με αποπροσανατόλισαν από την ουσία της ζωής.

ΚΑΙ ξέχασα να μιλήσω για την αγκαλιά μου... για το δικό μου λιμάνι, που είναι εκεί όταν το χρειάζομαι και θέλω να μουλώξω.


Kεφάλι, ώμος, λαιμός ενδιάμεσα. Για ένα συγκεκριμένο σημείο του λαιμού μιλάω αλλά είναι απαραίτητο ν΄ αναφέρω και τον ώμο και το κεφάλι.
Για να οριοθετήσω το ακριβώς μου. Γιατί ενώ χώνω τη μύτη μου σ΄εκείνο το λακκάκι. Πω, πω τι ζεστά που είναι πάντα! Άλλη θερμοκρασία! Σκύβει λίγο το κεφάλι του και με σκεπάζει και συγχρόνως σφίγγει ο ώμος του και με ασφαλίζει. Μυρίζω. Σαν σκύλος. Σαν λαγωνικό.Η ίδια μυρουδιά. Με κλειστά μάτια μπορώ να την αναγνωρίσω ανάμεσα σε εκατομμύρια κορμιά. Εκείνο το σημείο είναι η σπηλιά μου. Όποτε έρχονται ζόρια, ανάποδα, παγωνιές, άγνωστα. Πες το «σπηλιά». Πες το «τσέπη». Γεμάτα τσέπες τα κορμιά των ανθρώπων.
Θυμάμαι μια φράση, την πιο σοκαριστική που άκουσα όταν ήμουν μικρή «Μετά από χρόνια είτε πιάνεις το πόδι της είτε το δικό σου…».

Καημένοι! Δεν ξέρουν να ψάχνουν. Τόσες τσέπες, τόσες κρυψώνες. Μια ζωή δε σε φτάνει ν΄ανοίγεις.

Ανακατατάξεις, σιωπές, κενά μάτια, φαντάσματα, ανασφάλεια, βάρη στους ώμους, άγνωστες διαδρομές αχαρτογράφητες. Μα εγώ εκεί όταν χώνομαι τα βλέπω αλλιώς.

Δεν πάει να πονάει! Δεν είχα καπαρωμένη τη θέση έτσι κι αλλιώς. Μεγάλη υπόθεση νάσαι παρούσα όταν παίζει η ζωή έργο ξεκινώντας από τα «Προσεχώς»… Κι ας πονάει!
Κεφάλι, ώμος, λαιμός ενδιάμεσα. Η δική μου θέση να τρυπώνω όταν έξω μπουμπουνίζει. Πες την σπηλιά. Πες την τσέπη. Σαν αυτές που χώναμε τα χέρια παιδιά και ψαχουλεύαμε ψιλά. Και λάμπανε τα μάτια μας! Με πρωτογενή έκπληξη! Φέρτε στο μυαλό τη δική σας κρυψώνα. Πού σνιφάρετε εσείς δύναμη; Η απόλυτη κόκα είναι η μυρουδιά του ανθρώπινου σώματος, της φωλιάς του καθενός. Γεμάτο πάντως το ανθρώπινο σώμα. Δίπλα σας. Ακριβώς δίπλα σας!

Τι λέτε; Αφιερώνουμε το σημερινό κείμενο σε αγκαλιές; Έτσι να μοιάζει σαν αφιερώσεις ραδιοφώνου. Πετάξτε ξέμπαρκα ονόματα. Αυτοί θα καταλάβουν. Τιμήστε τους. Πού σνιφάρετε δύναμη εσείς; Δώστε μου ονόματα! Ας κάνουμε μια λίστα έντιμη βρε αδελφέ! Θέμα ανάσας…

Υ.Σ: Αφιερωμένο.... στην δική μου κόκα.