Η τρέλα δεν πάει στα βουνά...

Παραμονή πρωτοχρονιάς και το αιώνιο δίλημμα: Ποιός θα μου κάνει ποδαρικό. Αυτό βέβαια πριν από μερικά χρόνια. Έβαζα κάτω τον κατάλογο των φίλων και συγγενών, επέλεγα τους λιγότερο καντέμηδες, έπαιρνα τηλέφωνο, και με πολύ γλυκανάλατο ύφος, τους προσκαλούσα στο σπίτι μου να μου κάνουν ποδαρικό.

Κατά ένα περίεργο όμως τρόπο, η συνταγή δεν μου πετύχαινε πάντα.

Όλο κάτι συνέβαινε στην διάρκεια του χρόνου που δεν μου άρεσε,  κι όπως καταλαβαίνεται, σιχτίριζα  τον άνθρωπο που μου είχε κάνει ποδαρικό, και τον απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι.

Περνώντας τα χρόνια η black list μεγάλωνε. Στο τέλος δεν είχε μείνει κανείς  διαθέσιμος να ικανοποιήσει  την τρέλα μου.

Μετά από πολλή σκέψη (ούτε εξίσωση να έλυνα με τριαδική ρίζα), κι αναλύσεις κατέληξα στο συμπέρασμα  ότι η μόνη διαθέσιμη για το σπορ, ήμουν μόνο εγώ.

Αποδέχτηκα την ήττα μου, κι άρχισα να κάνω εγώ ποδαρικό στο σπίτι μου. Κι επειδή πάντα την παραμονή  τύχαινε να είμαι κάπου καλεσμένη, αναγκαστικά όταν γύρναγα σπίτι μου, έκανα ποδαρικό θέλοντας και μη. Ώσπου πριν από δύο χρόνια κι επειδή βαρέθηκα να με βρίζω για την καντεμιά μου,

είχα την εξής φαεινή ιδέα: Να μου κάνουν ποδαρικό τα σκυλιά μου.

Ένα γνωμικό λέει ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά. Κι επειδή όταν την μοίραζε ο Θεός στριμώχτηκα να πάρω την περισσότερη, αποφάσισα να βάλω σ`εφαρμογή την φαεινή μου ιδέα.

Ξημερώματα λοιπόν της πρωτοχρονιάς, γυρίζοντας στο σπίτι μου, ξεκλειδώνω την πόρτα προσέχοντας να μην περάσω το κατώφλι. Παρατηρώ τα δύο πατσαβουράκια τα Σιχ τσού,  που έχουν αρχίσει τις χορευτικές φιγούρες κάτι σαν το τσίρκο  Medrano,  στηριγμένα στα πίσω πόδια να μου κάνουν χαρές που επιτέλους βρήκα τον δρόμο της επιστροφής, και τους γνέφω να βγούνε έξω.

Με κοιτάνε απορημένα.Σίγουρα σκέφτονται: "Τι θέλει πάλι η τρελή να μας βγάλει μέσ` στο κρύο";

Εν τω μεταξύ έχουν σηκώσει όλη την γειτονιά από το γάβγισμα. Πότε θα ξυπνήσει κανένας γείτονας

να μας πετάξει  καμιά παντόφλα δεν ξέρω.

Το ντόπερμαν ο Πλούτο ούτε κουνιέται από την θέση του.

Με κοιτάει με μια απάθεια και γυρίζει πλευρό να ξανακοιμηθεί.(Άρχοντας και γρ@ψ@ρχείδης. Δεν ασχολείται με γυναικείες μ@λ@κίες)
Μετά από πολλά καταφέρνω και τα βγάζω τα πατσαβουράκια έξω. Μετά αρχίζει η αντίσροφή μέτρηση να τις πείσω να ξαναμπούν μέσα για να κάνουν ποδαρικό. Ολόκληρη ταλαιπωρία δηλαδή.

Κι όταν ολοκληρωθεί η παράσταση αισθάνομαι μια βαθιά ικανοποίηση που δεν περιγράφεται.

Αισθάνομαι ότι όλη η χρονιά θα κυλίσει ρόδινη. Ότι η ζωή μου θα είναι σαν των σκυλιών μου.

Φαί, ξάπλα στον καναπέ ή στο χαλί ανάλογα με τα κέφια τους  κι όλα πληρωμένα.