Επιτέλους συναντηθήκαμε...Η πρώτη επίσημη των bloggers.

Οι φίλες http://shell-land.blogspot.com/ και http://anasasblog.blogspot.com/ νομίζω ότι με τις αναρτήσεις τους  εξάντλησαν το θέμα της συναντησής μας.

Απλά θέλω να τις ευχαριστήσω για την όμορφη και ζεστή ατμόσφαιρα που επικρατούσε ανάμεσά μας, και να μεταφέρω τις δικές μου εντυπώσεις.

Δεν είμασταν πολλοί. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι όσοι παρευρεθήκαμε  γίναμε  μια παρέα που μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος και το ίδιο μεράκι. Το blogging.

Κι αφού οι ώρες που περάσαμε  μαζί κύλισαν υπέροχα, κανονίσαμε  μετά να συνεχίσουμε την βραδιά μας σ`ένα κουτουκάκι.

Νόμιζα πως τέτοια μαγαζιά δεν υπήρχαν πλέον στην Αθήνα. Απλό απέριττο αλλά τόσο ζεστό, που αισθανόσουν σαν το σπίτι σου.

¨Ολος ο κόσμος μια αγκαλιά.(Ευρύνοε σε κλέβω). Μου θύμισε κάποιες παλιές  εποχές που  οι άνθρωποι γίνονταν ένα χωρίς να τους χωρίζει τίποτα, και διασκέδαζαν  με την καρδιά τους.

Δίπλα στο τραπέζι μας μία παρέα από νεαρά παιδιά, μπλοκεράδες κι αυτοί, (το καταλάβαμε από την συζήτησή τους), μόλις αντιλήφθηκαν ότι είμαστε του σιναφιού που λένε και στο χωριό μου,(μην με ρωτήσετε ποιο χωριό δεν ξέρω,γιατί δυστυχώς δεν έχω.Χωριό μου είναι όλη η Ελλάδα), άρχισαν να μας κερνάνε συνέχεια κρασί και γέλιο.

Γίναμε όλοι μια παρέα γεμάτη χαρά κι αισιοδοξία για το αύριο.

Στο τέλος της βραδιάς όταν αποφασίσαμε να φύγουμε, ο ένας από τους νεαρούς, έκανε μία κίνηση που θα την θυμάμαι πολύ καιρό.Και θα την θυμάμαι γιατί για  το νεαρό της ηλικίας του δεν  το περίμενα.

Υποκλίθηκε, μπροστά μου και μου φίλησε το χέρι.

Τον κοίταξα ξαφνιασμένη. Μ`αιφνιδίασε.

"Σε μια κυρία πάντα υποκλίνονται" μου είπε.Κι έκανε στην άκρη να περάσω.

Γιατί το γράφω αυτό; Γιατί πίστευα ότι ο ιπποτισμός κι η ευγένεια είχαν φύγει πολύ καιρό από την ζωή μας. Αλλά τελικά ένα νεαρό παιδί που δεν  θα το ξαναδώ ποτέ, μου έμαθε ότι στον κανόνα υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις. Αυτές οι μικρές χωρίς ιδιαίτερη σημασία, αλλά που ομορφαίνουν την ζωή μας.

Και μας κάνουν τελικά ν`αναρωτιόμαστε μήπως δεν έχουν χαθεί τα πάντα στον βωμό της πεζότητας και του δεν βαριέσαι αδελφέ.

Του στέλνω τους φιλικούς χαιρετισμούς μου κι εύχομαι να παραμείνει το ίδιο ιππότης και το ίδιο τζέντλεμαν. Θα κερδίσει, δεν θα χάσει.

Και κλείνω εδώ μ`ένα ευχαριστώ στην Μαρία και στην Καλλιόπη που κανόνισαν την συνάντηση,

με την ευχή να ξαναεπαναληφθεί.
Το βίντεο το πρόσθεσα τώρα. Μού έδωσε ιδέα η ΑΝΑSA με το σχόλιό της.