Ο εγωισμός μου . . . μια ξεφτίλα.

Σήμερα από το πρωί περιπλανιέμαι σε γνωστά και άγνωστα μονοπάτια, του @χώρου μας.

Πήγα στις σελίδες των φίλων μου, ήπια καφέ μαζί τους αλλά δεν είχα όρεξη να τους μιλήσω.

Ήθελα να περάσω όσο πιο αθόρυβα γίνεται από το κονάκι τους.

Κάτι δεν πάει καλά με μένα σήμερα! Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν.

Ταξίδεψα . . . μέσα από τον πανόπτη μου παντού.

Είδα τα νέα και τα παλιά και ξαφνικά κάτι έκανε κλικ στο μυαλό μου.

Έχω βγάλει τις ειδήσεις από την ζωή μου. Επιλεκτικά, εδώ και αρκετό καιρό.

Η τηλεόραση είναι διακοσμητικό στοιχείο στο σπίτι μου.

Έχτισα ένα προστατευτικό γυαλί γύρω μου.

Κλείστηκα στον μικρόκοσμό μου γιατί δεν ήθελα να ξέρω, να μαθαίνω, να πονάω. . .

Πόσο εγωίστρια είμαι Θεέ μου;

Εγώ γιόρταζα τα γενέθλια μου,κι ήμουν μές την τρελή χαρά, τζούμ τριαλα λο και κάποιοι άνθρωποι την ίδια μέρα "χόρευαν" με τον θάνατο τον τελευταίο τους χορό, ανίκανοι ν`αντιδράσουν στην μανία της φύσης.

Κι εγώ ξαφνικά συνήλθα από τον λήθαργο κι αντιλήφθηκα πόσο εγωίστρια είμαι. . . ;
Στεναχωριόμουν που πήγε ακριβά το σέρβις του αυτοκινήτου μου, και δεν θα μπορέσω να κάνω μανικιούρ-πεντικιούρ αυτό τον μήνα.
Και ξαφνικά, διαβάζω ότι αυτά τα παιδάκια, που τα χτύπησε τόσο άδικα ο σεισμός, η λιχουδιά τους ήταν μπισκότα από λάσπη. . . !

Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχει νόημα.

Για να εξιλεωθώ;
Για να δικαιολογηθώ;

Απάντηση δεν έχω . . . δεν θέλω . . . να δώσω. . .