ΚΑΛΑ ΠΕΡΝΑΩ...στην Πειναλόγγα.

ΚΑΛΑ ΠΕΡΝΑΩ...

Ναι, όχι, δεν έχω παράπονο.

Οικονομία, ανεργία, ακρίβεια, χάος, ακυβερνησία, σκάνδαλα, λαδώματα, αλαλούμ κι απάνω τούρλα.

Αν όμως τα εξαιρέσεις όοοοοολα αυτά, κατά τα άλλα, καλά περνάω.

Ναι, όχι, δεν έχω παράπονο!

 Με ανεβάζει  πολύ ειδικά όταν βλέπω τον Παπανδρέου στην τηλεόραση και καλεί τους νέους, να κάνουν την επανάσταση του αυτονόητου!

Μου δημιουργεί  ένα αίσθημα σιγουριάς της Ελληνίδας.
Μου ξαναφέρνει στο νου παλιά μεγαλεία που διηγώντας τα σου έρχεται  να κλαις.

Μόνο που με χαλάει όταν μετά τον Παπανδρέου  και την επανάσταση  του αυτονόητου,  βλέπω  το νησί  στην  τηλεόραση. "Την Σπιναλόγκα".

Γιατί μετά από το ναυάγιο βλέπω το νησί. Και κλαίω δυο φορές η καψερή.

Ζω στην Πειναλόγκα και  κλαίω για την "Σπιναλόγκα".

Είναι σαν κι αυτό που λέμε "Τι κάνει νιάου-νιάου στα πτωχευμένα κεραμίδια".

Τον ακούω έτσι όπως μιλάει  έτοιμος να κοιμίσει και το πιο δύσκολο μωρό, και  λέω  μέσα μου "έχω κάπου να ακουμπήσω, η δόλια μάνα"!

Κυρίως όταν μιλάει γι αυτή την επανάσταση του αυτονόητου, πολύ με εξιτάρει. Αυτομάτως ο εγκέφαλος από ξανθός, παίρνει εκείνο το σκούρο χρώμα προς το σκατί ένα πράγμα, σαν τα διόδια της Αττικής οδού.
Θα με ρωτήσετε βέβαια ποια είναι αυτή η επανάσταση; Δεν ξέρω ειλικρινά. Θα μας εξηγήσει ο Πρωθυπουργός, όταν θέλει αυτός, κι όπως θέλει αυτός.

Και στην τελική, αν θέλει αυτός. Δηλαδή "Δικτατορία με το καλό" ένα πράγμα.

Μου θύμισε ένα αγοράκι όταν ήμασταν μικρά στην Πλατεία Αγ.Νικολάου απέναντι απ΄ το σπίτι μας.

Αντί να παίξει ομαδικό παιχνίδι, έκανε του κεφαλιού του.

Παίζαμε όλοι γερμανικό ή μήλα; Ε, αυτός έπαιρνε την μπάλα κι έκανε γκελ μόνος του.

Γεμίζαμε χώμα τα κουβαδάκια μας να φτιάξουμε κάστρο;

Ε, αυτός ερχόταν και μας το γκρέμιζε.

Μέχρι που πήρε τα κουβαδάκια του και (το στείλαμε) σ΄ άλλη παραλία.

Γιατί τα παιχνίδια, όλα τα παιχνίδια, έχουν κανόνες.

Κι όποιος τους γράφει στο σημείο το γνωστό και μη εξαιρετέο, δεν τον αποθεώνουμε όρθιοι.

Δεν τον χειροκροτούμε. Τον γιουχάρουμε

και τον στέλνουμε σπίτι του.

ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, ΚΑΛΑ ΠΕΡΝΑΩ...

Ναι, όχι, δεν έχω παράπονο.

Τουλάχιστον, γελάει το πικραμένο μου το χείλι.

Γιατί την αμαρτία μου θα την πω.

Γέλασα πάαααρα πολύ όμως όταν- μας ονόμασε ανεύθυνους και διεφθαρμένους κι οι μόνοι αθώοι κι ατιμώρητοι οι πολιτικοί.

Μπράβο βρε! Μεγάλη πυγμή έχεις.

ΚΑΛΑ ΠΕΡΝΑΩ...

Ναι, όχι, δεν έχω παράπονο.

Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα.

Διότι σε ποια άλλη χώρα θα βίωνα την απόλυτη σουρεαλιστική εμπειρία;

Στην χώρα του 0% ανάπτυξης να έχω 5 Υπουργούς που ασχολούνται με την ανάπτυξη.

Ποια ανάπτυξη; Καλέ της ξανθιάς απόχρωσης του εγκεφάλου μου, μήπως και καταφέρει επιτέλους κι αναπτυχθεί σε μελαχρινή.

ΚΑΛΑ ΠΕΡΝΑΩ...

Ναι, όχι, δεν έχω παράπονο.

Το κράτος μπάζει νερά: Εεεεει ω, εεεεει ωπ!

Άλλος με τη βάρκα της ευλογημένης! Α πα πα πα μου, Μανταλένα μου, δεν το πατάω εγώ το ποδαράκι μου μέσα.

Με τον Παπανδρέου μπροστά και τον Πάγκαλο πίσω να κρατάει τα μπόσικα;

Δεν σκυλοπνίγομαι εγώ, χαρά μου.

Αν είναι να με ξεκάνουν, χίλιες φορές να ακουμπάει η πατούσα στη στεριά κι η σόλα στο τσιμέντο.

Να γλιτώσω, κατάλαβες;

Να γλιτώσω και τη ναυτία, τη σκοτοδίνη, τη δραμαμίνη, την αντράλα!

Γιατί κακά τα ψέματα: είναι πολλά τα Μποφόρ, Πεταλωτή!

"Καληνύχτα σας κι ευχαριστώ που εμπιστευτήκατε εμένα για την ενημέρωσή σας!"