Νοέμβριος

ΕΙΣΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ;
- Πού το βασίζεις αυτό;
- Βλέπω κάτω από τα μάτια σου μαύρους κύκλους!
- Μπα! Τους αγόρασα για να δέσουν με τσάντα-γόβα!
- Nοέμβριος μπήκε...
- Πότε, βρε και δεν τον άκουσα;

- Όχι, θέλω να πω...

- Δεν ξέρω τι θέλεις να πεις εσύ. Ξέρω τι δεν θέλω να ακούσω εγώ. Νοέμβριος μπήκε. Και λοιπόν; Θα το κάνουμε ανατολικό ζήτημα; Θα του ανοίξουμε το σπίτι μας; Θα τον τρατάρουμε νεραντζάκι; Μήπως να τον πάρουμε και σώγαμπρο;

- Έχεις κάτι με τον Νοέμβριο προσωπικά;

- Σόρι, μουζίκος ή κολίγας στις άγιες Ρωσίες και τις στέπες είμαι για να τον γουστάρω τον Νοέμβριο;

- Γιατί;

- Πρώτον, γιατί έχει 30 μέρες!

- Εσύ πόσες ήθελες να έχει;

- Μια, δυο, μάξιμουμ τρεις. Μη σου πω ένα τεταρτάκι της ώρας κι όξω απ΄ την πόρτα! Να μπαίνει ο μήνας στις εννιά το πρωί, το πολύ εννιά και είκοσι να ΄χει ξεκουμπιστεί!

- Μα τι τόσο κακό του βρίσκεις;

- Εσύ τι καλό του βρίσκεις; Το καλοκαίρι έχει τελειώσει. Το άλλοθι του ντεμί σεζόν έχει εκπνεύσει. Καραχειμώνας του κερατά. Ακρίβυνε κι αυτό το ρημάδι το πετρέλαιο. Θές να γεμίσεις την δεξαμενή, κι ολο αναποφάσιστη περιμένεις μήπως κι αλλάξει διάθεση, κι αντί για χειμώνα ζήσεις μια ντεμί σαιζόν.

Και την γλυτώσεις την μαλαστούπα. "Καλέ πετρέλαιο έβαλα δεν αγόρασα χρυσό" λές στον απορημένο βενζινά που έχει πιάσει την άκρη του ματιού σου ότι έχει αρχίσει να φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση μόλις ακούς την τιμή.

Βρε τιμή του πετρελαίου πάρε μια θέση, ρε γαμώτο, τοποθετήσου, κάτσε σε μια γωνιά, μην κινείσαι δεξιά κι αριστερά, μου πέφτει η πίεση, ζαλίστηκα η γυναίκα. Όλοι οι άλλοι είναι μήνες. Αυτός δεν είναι μην:

Αυτός είναι «ναι μεν αλλά».

Κι έχουμε κι αυτές τις ρημάδες τις εκλογές που μας έχουν πρήξει τα συκώτια.

Γεμίσαμε υποσχέσεις και χαμόγελα. Πήξαμε πια στα φειγ βολάν, στις φωτογραφίες με τα απαστράπτοντα χαμόγελα, ούτε οδοντόκρεμα να διαφήμιζαν.

Μαυρογιαλούρους παντού σε κάθε γωνιά, που μόλις σε δούν στον δρόμο σε σταματάνε κι αρχίζουν τα "θα", τα "μπλα-μπλα" και παράλληλα σου κουνάνε το δάχτυλο στην μούρη.

Μη μου κουνάτε το δάχτυλο μπρος στη μούρη μου, πολύ θα με υποχρεώσετε!

Εμένα δάχτυλο στη μούρη δεν μου κούνησε ούτε η μάνα μου η ίδια που, όσο να πεις, θα είχε και τα χίλια δίκια!

Επειδή λοιπόν δεν κάναμε μαζί φαντάροι...

Επειδή δεν σας θυμάμαι να παίζαμε μαζί κλέφτες κι αστυνόμους...

Επειδή δεν απλώναμε τα ρούχα στην ίδια ταράτσα...

Κάντε μου τη χάρη και μη μου κουνάτε το δάχτυλο.

Γιατί έχω κι εγώ δάχτυλο. Και ξέρω κι εγώ να το κουνάω!

Και πέντε δάχτυλα έχω επίσης. Και μπορώ να τα χειρίζομαι αναλόγως.

Συνεννοηθήκαμε νομίζω!

Και νεύρα έχω που δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση τελευταία.

Δεν ξέρω, αλλά όταν βλέπω αυτή την χειρονομία, το παίρνω πολύ προσωπικά το όλο πακέτο.

Θες που έχω το βίτσιο να θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη αυτής της χώρας.

Θες που έχω το βίτσιο να απαιτώ να με σέβονται οι υποφήφιοι πολιτικοί άνδρες.

Θες που πληρώνω- σαν τον μαλάκα- φόρους για μεγαλεπήβολα έργα που τάζεται προεκλογικά και μένουν στις μακέτες.

Θες που αγαπάω τον τόπο μου...

Πολλά τα κουσούρια μου, κι εγώ πρώτη τα παραδέχομαι.

Αλλά επειδή, καλώς ή κακώς, τα έχω τα ρημάδια,

κάντε μου τη χάρη και μη με αντιμετωπίζετε τόσο προκλητικά, τόσο απαξιωτικά,

γιατί το νευρικό μου σύστημα δεν είναι και στα τρελά του κέφια τελευταία!

Μ΄ αυτά και με κείνα, φτάσαμε πια στην απόλυτη ξεφτίλα.
Στο απόλυτο ξεπούλημα αρχών και αξιών.
Ένα κράτος «δύο κρίκοι ένα τάλιρο».

Άνθρωποι κι ανθρωπάκια, όλοι γαντζωμένοι στις εξουσιούλες τους, να χαμογελάνε λαμπερά στις αφίσες μέσα στο απόλυτο μπάχαλο.

Και μεταφορικά ή κυριολεκτικά να μας κουνάνε το δάχτυλο μες στη μούρη.

Σε όλους εμάς που αγαπάμε την πόλη μας, αλλά δεν αγαπάμε αυτό το κράτος.

Κι έχουμε και τον κουρασμένο να κάνει παιχνίδι...

Ε, ρε γλέντια!

Έχει πάτο το πηγάδι;

Για πιάσε τα γυαλιά μου από την τσάντα γιατί εγώ μόνο πάτο δεν βλέπω!

Αϊ-σιχτίρ Δευτεριάτικα, συγχύστηκα πάλι!

Γιατί δεν ξέρω πια τι είναι χειρότερο, την γκαντεμιά μου μέσα:

Να μου κουνάνε δάχτυλο στη μούρη ή να μου φτερνιστεί γουρούνι στη μούρη;

Ναι, τη γνωρίζω την απάντηση: «Το μη... χοίρον βέλτιστον»!!!

Καλό μας μήνα!!!