Η μελαγχολία της παντόφλας

Δεν με πειράζει που κρυώνει ο καιρός.
Με πειράζει η νομοτέλεια της παντόφλας.
Αυτό που μένει μετά την τελευταία βουτιά (μπρρρ) αυτού του καλοκαιριού,
μετά το τελευταίο θερινό, μετά την τελευταία ανοιχτή συναυλία: ένα τεράστιο, υπερφυσικό, ζευγάρι παντόφλες, με επένδυση συνθετικής γούνας, που περιμένει όλους να χωθούμε μέσα του.

Μεταμορφωνόμαστε, στο πρώτο «πλιτς» της φθινοπωρινής βροχής, από πεταλούδες σε σκουλήκια, (εγώ βέβαια σε μεταξοσκώληκα και δεν θέλω ου) ο καθένας κλεισμένος στα λίγα τετραγωνικά που του τάχτηκαν.
Τι εβδομήντα, τι πεντακόσια;
Ολοι προς τις ίδιες παντόφλες πορευόμαστε.

Η παντόφλα έχει τους δικούς της νόμους:
Τις Κυριακές σε σφιχταγκαλιάζει μέχρι ασφυξίας.
Τις Δευτέρες, μετά τα ζώδια στο πρωινάδικο, θέλει να μείνει μόνη και σε πετάει κλωτσηδόν έξω,
να κόψεις τον λαιμό σου για κανένα έξτρα φράγκο.
Τις Τρίτες εκδικείται βλέποντας Λαζόπουλο, σε μια θλιβερή προσομοίωση λαϊκής εξέγερσης,
που αρχίζει και τελειώνει μαζί με τους τίτλους της εκπομπής.(Στ`άρματα,στ`άρματα εμπρός στον αγώνα)
Τις Τετάρτες βάζει διαόλια στα ζευγάρια και τα χωρίζει:
Εκείνος στο σαλόνι με το ματς, εκείνη στο άλλο δωμάτιο, ψιθυριστά στο τηλέφωνο
«δεν τον αντέχω, Σούλα μου, γυρίζει, φοράει την παντόφλα και ούτε καν μου απευθύνει τον λόγο».

Η παντόφλα σε ζεσταίνει, σε βολεύει, σε «καθίζει».
Μπορείς να δεις σημεία και τέρατα, να ανεχθείς κύματα ακρίβειας, βλακώδεις δηλώσεις,
δικέφαλα τέρατα, γκάλοπ πολιτικής δημοτικότητας και κάπως να τα θεωρείς νορμάλ.
Η παντόφλα απορροφά τους κραδασμούς της οργής, τους γειώνει κατευθείαν στην ενδοδαπέδια.
Δείχνει ελαφριά, αλλά στην πραγματικότητα έχει τη βαρύτητα μιας μαύρης τρύπας:
απορροφά μέσα της τα πάντα, όνειρα, αντιρρήσεις, ψυχές, αγάπες, γάμους.
Η παντόφλα δεν ικανοποιείται, δεν χορταίνει, δεν ησυχάζει, αν δεν σε καταπιεί ολόκληρο.

Θυμάμαι τις στρατευμένες φεμινίστριες που έκαιγαν συμβολικά τα σουτιέν τους.
Καταλαβαίνω ότι ήταν συμβολικό, αλλά...
βρε κορίτσια (και αγόρια), μήπως τελικά καίγαμε λάθος αξεσουάρ;