Χωρίς βάρβαρους.

Ξυπνητήρι. Σηκώνεται.

Η διαδρομή από την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα ατελείωτη.
Σκουντουφλάει πάνω στο παιχνίδι της Νεφέλης. Να το σηκώσει;
Τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται στο σπίτι. Δεν βαριέσαι. Ο Θεός είναι μεγάλος.
Το κλοτσάει παραπέρα. Με μάτια ερμητικά κλειστά, δουλειά δεν γίνεται. Αλλού ο καφές, αλλού τα ράσα του.
Γάλατα, ζάχαρες, κούπες, πιατάκια, ένας αχταρμάς. Περιμένει. Μια ηλίθια περιμένει το γκαζάκι να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο του.
"Υπομονή", έλεγε ο πρώην της, "αν δεν φουσκώσει κάνα δυο φορές ο καφές, δεν είναι μερακλίδικος".
Υπομονή ποιος την έχασε για να την βρει εκείνη; Ποτέ δεν φημιζόταν γι αυτό το χάρισμα.
Το βλέμμα της πέφτει στο μπουφάν της, που είναι πεταμένο στην καρέκλα της κουζίνας, απομεινάρι του τρελού πανικού της προεκλογικής περιόδου.
Όπου ΔΕΝ είναι η θέση του. Η θέση του είναι στην ντουλάπα. Κανονικά λοιπόν, έπρεπε να σηκωθεί. Να πάρει το μπουφάν. Να ανέβει την σκάλα. Να πάει στο υπνοδωμάτιο. Να ανοίξει την ντουλάπα. Να κρεμάσει το μπουφάν.
Να πέσει κάτω το φούτερ το στριμωγμένο. Να μαζέψει το φούτερ. Να κρεμάσει το φούτερ. Να κρεμάσει και το μπουφάν. Να κλείσει την ντουλάπα. Να κατέβει την σκάλα. Να επιστρέψει στην κουζίνα.

Την είχε κυριεύσει το σύνδρομο "ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης". Όσες φορές και να το κρέμαγε, αυτό πάντα μπαστακωμένο στην καρέκλα της κουζίνας.
Πλησίασε το πρόσωπο στον καθρέφτη. Με αυτή τη ρυτίδα δεν θυμάται να συστήθηκαν.
Της είναι παντελώς άγνωστη! Διαφημίζουν μια κρέμα στην τηλεόραση. Έχει ένα συστατικό... Να δεις πώς το λένε; Κάτι που τελειώνει σε "ine" και σε κάνει τσίτα.
Η κυρία της διαφήμισης πριν από την κρέμα ήταν πλισέ και τώρα η μούρη σαν να την πέρασε με σίδερο ατμού. Να την αγόραζε; Μπα, δε βαριέσαι.

Όλο αναβολές η ζωή της. Από αύριο σε αύριο. "Όταν τελειώσω με τις εκλογές, έχω τόσα να κάνω που δεν μου φτάνουν 48 ώρες την ημέρα," έλεγε στον εαυτό της.
Τουλάχιστον το σπίτι έχει ησυχία τώρα που τέλειωσαν όλα. Πόσο της λείπει αυτή η μούγγα στη στρούγκα! Συνήθως τα τηλέφωνα βάραγαν σαν τρελά, όλοι ζητούσαν, όλοι απαιτούσαν.

Διεκδικούσαν κομμάτια του εαυτού της που δεν τα έχει πια. Που δεν υπάρχουν πια. Ότι είχε το έδωσε.
Και το υστέρημα της ψυχής. Και το περίσσευμα καρδιάς. Πάρτε κόσμε, το αφεντικό τρελάθηκε και τα δίνει τζάμπα! Έγινε η ζωή της, "ότι πάρετε ένα τάλιρο"!
Σαν τα μακό μπλουζάκια στα καλάθια των εκπτώσεων. Χιμάνε όλοι, αρπάζουν ότι βρουν μπροστά τους, μέχρι που το καλάθι αδειάζει.
Γελάει όταν θυμάται ότι μέχρι χθες, όσοι ήξεραν ότι ήταν στην ομάδα του Δημάρχου την έπαιρναν τηλέφωνο και ζήταγαν ρουσφέτια.
"Αθάνατε Έλληνα ποτέ δεν θα βάλεις μυαλό" μουρμουράει.

Κι όμως θα της λείψουν όλα αυτά. Αισθάνεται έντονα την ανάγκη να διαβάσει τους βάρβαρους του Καβάφη.
Τον λάτρευε τον Καβάφη στην εφηβεία της. Ίσως γιατί δεν τον καταλάβαινε. Τώρα που τον καταλαβαίνει, τώρα που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή της, ούτε που να τον ξαναδεί στα μάτια της. Πώς πέρασαν οι μέρες, πως πέρασε η ώρα...
Σηκώθηκε αργά.
Σήκωσε το μπουφάν.

Είχε την αμυδρά επίμονη αίσθηση πως κάποιος, κάπου, κάποτε, της έταξε πως η ζωή της θα ήταν σαν διαφήμιση απορρυπαντικών. Της έφυγε η ζωή. Της έμεινε το απορρυπαντικό.

Προχώρησαν στην σκάλα αγκαλιασμένοι.
Εκείνη και το μπουφάν.

—Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσιs

Ήταν η λύση στην μονότονη ζωή της.