Βιτσιόζα....

Είναι ένα κείμενο που το διάβασα χθες. Μου έστειλε το link η καλή μου φίλη η λυγερή.
Παραθέτω και το σχόλιό της.
«Δεν μου κάνει τίποτα πια εντύπωση μαζί σου... όλα εξηγούνται από την στιγμή που συναντηθήκαμε και σ' αυτό το κοινό σημείο...δες το και πες μου αν κάνω λάθος.
http://lygeri.pblogs.gr/2011/01/bitsioza.html »

Δεν έκανες λάθος λυγερή μου. Το αναδημοσιεύω, γιατί είναι όλα αυτά που θέλω να πώ κι εγώ στον σύντροφο που έχασα κάποτε τόσο ξαφνικά.

Του γράφει στο πόδι.
Έτσι κι αλλιώς δεν φτάνει άλλη μια ζωή για να καθίσει να του γράψει πως νοιώθει να κοιμάται
και να ξυπνά χωρίς Εκείνον.
Πως είναι να μην ακούει το κλειδί στην κλειδαριά .
Πως ισορροπεί αιωρούμενη στο κενό της κάθε μέρας φορτωμένη με την απουσία Του .
Πως είναι να ζει μιαν ξένη ζωή που δεν επέλεξε.
Πως είναι να μην ακούει «το όνομά της » όταν το θυμούνται και οι τοίχοι ακόμη
απ΄τις πολλές φορές που που τ' άκουγαν απ τα χείλη Του.

Πώς αντέχει δέσμια μιας «ελευθερίας» γέννημα της Απουσία Του.
Πως είναι να αρνείται πεισματικά «καλές στιγμές» απλά γιατί δεν τις μοιράζεται μαζί Του και το βάρος τους είναι ασήκωτο..

Δεν θα της εξηγούσε άλλωστε.
Το πολύ-πολύ να χαμογελούσε ελαφρά και να της επαναλάμβανε εκείνο το ...

«εσύ παιδί μου είσαι βιτσιόζα ,δεν διορθώνεσαι με τίποτα»

Να όμως που πέρασε τόσος καιρός και δεν βρίσκεται κανείς να εξηγήσει πως είναι δυνατόν να ζει χωρίς
το « βίτσιο της» κι όμως δεν έχει διορθωθεί.
Του γράφει στον αέρα ... και τον ρωτάει έτσι απλά.

«Πως είναι δυνατόν να έχεις φύγει ΕΣΥ και γω να είμαι ακόμη ΕΔΩ ;
Έλα να μου το πεις .
Κι αν έχασες τον δρόμο--πάει τόσος καιρός που λείπεις-- στείλε ένα σημάδι ότι με ακούς.
Μα είναι δυνατόν ούτε κι ' αυτό ;

Εγώ απλά θα συμπληρώσω αυτό που μου έλεγε εκείνος όταν άκουγε την φωνή μου στεναχωρημένη. « Μην φοβάσαι μπέμπα μου εδώ είμαι εγώ για σένα »
Δεν είσαι πια εδώ. Κι η μπέμπα σου ενηλικιώθηκε ξαφνικά, μεγάλωσε, ωρίμασε.
Μόνο που το παιδί που κρύβει μέσα της κάθε μέρα διαμαρτύρεται, γιατί ψάχνει την ασφάλεια του δικού σου χεριού να το καθοδηγήσεις.

Πηγή