Αφιερωμένο στους σωστούς κι αλάνθαστους της ζωής

Δεν ξέρω γιατί ένιωσα την ανάγκη να κάνω αυτή την ανάρτηση. Αλλά είναι μια έντονη επιθυμία, συνεπακόλουθο της ψυχικής μοναξιάς που ένιωσα σήμερα να με τυλίγει.

« Είσαι δυνατός άνθρωπος εσύ» πάντα μου έλεγαν οι "φίλοι". Σήμερα λοιπόν με αυτή την ανάρτηση φαίνεται ότι κι οι δυνατοί λυγίζουν. Κι
ίσως να κρύβουν πιο μεγάλες ευαισθησίες από τους αδύναμους και τους "κλάψες". Ίσως γιατί ποτέ δεν άφησα τα δάκρυά μου να τα δουν. Ούτε τον πόνο και τις ανασφάλειες μου.
Όταν πριν δύο χρόνια έχασα τον άνθρωπό μου, δεν ήταν κανείς δίπλα μου εκείνες τις πρώτες μέρες. Μόνο τις πρώτες ώρες. Πέρασα σκληρά βράδια, εγώ και το φάντασμά του. Μόνο η Ευτυχία που ήρθε τότε στην ζωή μου, με βοήθησε να στηλώσω τα πόδια στην γή και να συνεχίσω. Και την ευγνωμονώ γιαυτό.
« Είσαι σκληρός άνθρωπος και ξέρεις να επιβιώνεις» άλλο ένα πετυχημένο σλόγκαν εκ του ασφαλούς.
Δεν είμαι σκληρή. Μαχητής της ζωής είμαι  κι όσο μπορώ δίκαια, μέσα στην ατέλειά μου, κι ειδικά με τον κόσμο γύρω μου. Δεν κρίνω και δεν επικρίνω κανένα για την ζωή και για τις επιλογές του. Όπως λέει πολύ σοφά κι η φιλενάδα μου:
-"Τι είναι κόκκινο κι είναι κρεμασμένο στο δέντρο;"
-"Η σόμπα μου γιατί έτσι γουστάρω."
Μόνο που με λύπη μου διαπίστωσα για άλλη μια φορά, ότι μερικοί άνθρωποι έχουν μαλώσει με τον καθρέφτη τους και έχουν ξεχάσει να κάνουν την αυτοκριτική τους. Αρκούνται μόνο στο να ασχολούνται με τις επιλογές σωστές ή λάθος των άλλων.
Αφιερωμένο λοιπόν στους σωστούς κι αλάνθαστους που ασχολούνται με τις ζωές των άλλων. Στους δειλούς, που δεν έχουν το θάρρος και το σθένος να κοιτάξουν το ίδιο τους το είδωλο στον καθρέφτη γιατί ξέρουν ότι έχουν πολλά να κάνουν και χρειάζεται δουλειά αυτό που θα αντικρίσουν.
Και σε μάς τους "δυνατούς" κι "ατελείς" και παθιασμένους με τα λάθη και τα πάθη μας, που είναι η πλούσια προίκα μας και που μόνο βάρος δεν είναι, αλλά δίνει ένα γλυκό απόσταγμα μιας ζωντανής ζωής. Σε 'μας που μάθαμε να επιβιώνουμε μόνοι μας, γιατί μπορούμε να ζήσουμε με τον εαυτό μας.


Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα



ΥΣ: Η μετριοπάθεια είναι για τους γλυκανάλατους, τους απολογητές, αυτούς που κάθονται στο περιθώριο της ζωής και φοβούνται να λάβουν θέση.Είναι γι αυτούς που φοβούνται να γελάσουν, να κλάψουν, γι αυτούς που φοβούνται να ζήσουν ή να πεθάνουν.Είναι χλιαρό τσάι, το ποτό του διαβόλου. Στην υγειά σας "φίλοι" μου.
Με συγχωρείται που δεν συμμετέχω αλλά με πειράζει στο στομάχι.
ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ