με το 'να χέρι στο σπαθί...

Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα

μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα

ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα

θ'πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα

μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα

Μια και με γράψανε φονιά

πήρα τον κόσμο παγανιά

και την ζωή σεργιάνι

κακό να κάνω στους κακούς

που εσύ μονάχα τους ακούς

μα ο νους σου δεν τους πιάνει

Στην ερημιά που 'χα βρεθεί

με το 'να χέρι στο σπαθί

και τ' άλλο στο βαγγέλιο

ήρθαν μανάδες κι ορφανά

κι είπα το δάκρυ που πονά

να τους το κάνω γέλιο

Μα τώρα που 'φτασε η στιγμή

να κλείσουν οι λογαριασμοί

ποιος τάχα θα μπορέσει

να δει πως είχα μια καρδιά

σαν της αγάπης τα παιδιά

και να με συγχωρέσει;

Τώρα τι μας έπιασε...μη ρωτάτε είναι μεγάλη ιστορία και δυστυχώς από αυτές που επαναλαμβάνονται συνεχώς μέσα στην Ελληνική Ιστορία και στα πολιτικά της δρόμενα...