Ο Κουβάς

Είναι χαραγμένος ο χρόνος πάνω του.

Το χρησιμοποίησαν και συντέλεσε στην παραγωγική διαδικασία.
Άλλαξε πολλά χέρια και πολλά αφεντικά.
Έπρεπε να αντεπεξέλθει σε υπερβολικές απαιτήσεις.
Είναι ακόμη εκεί, στο χωράφι του τελευταίου αφεντικού του.
Όμως, η σκληρή χρήση, οι αντίξοες συνθήκες, η σκληρή δουλειά, η αγόγγυστη υπομονή του  είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει το πιο ουσιαστικό και απαραίτητο μέλος του...τον πάτο του.

Αυτές ήταν μερικές σκέψεις που έκανα όταν το συνάντησα στον δρόμο μου.
Μόνο που τώρα, μετά από πολύ καιρό που το ξαναείδα, ήταν σαν να βλέπω την Ελληνική πραγματικότητα.
Άραγε πότε χάσαμε τον πάτο μας;
Πότε χάσαμε το ήθος, το φιλότιμο, την ευγένεια, την αυτοθυσία, τον εγωισμό και την φιλοξενία μας;
Είναι, άραγε, τόσο ανεπανόρθωτη η ζημιά της κοινωνίας μας;
Μπορούμε να ελπίζουμε ότι δεν τον χάσαμε, τελικά;

Ο κουβάς πάντως, έστω και λειψός άντεξε.
Εμείς;