Η πολιτική μου νάρκη

Ήρθε ο βουλευτής στο χωριό, βόλτες από 'κει κι από 'δω.

Παραλλαγή ξανθιάς: Ήρθε ο υποψήφιος Δήμαρχος στην γειτονιά, βόλτες από 'κει κι από 'δω. Και λόγια κι υποσχέσεις θα σας κάνω, θα σας δείξω, θα σας φτιάσω... Tι;

Μην κάνετε αδιάκριτες ερωτήσεις σας παρακαλώ.

Μετά το πέρας της ομιλίας του Υποψηφίου θα απαντηθούν όλες οι απορίες σας ως εξής: Κι άμα, κι όταν, ούτως ώστε...  κι αν καταλάβετε τίποτα εγώ θα κάτσω να... πλέξω τιρλίκια για τους άπορους και άστεγους που όλο πληθαίνουν σ`αυτή την χώρα.

Κι άμα έχετε να καταγγείλετε και  κάτι σας παίρνουμε και το μικρόφωνο, για να μην ακουστήτε εις την αίθουσα. Άλλωστε σε Δημοκρατική χώρα ζούμε, με ελευθερία του λόγου μην χ..σω.

Άντε πάλι πήρε φόρα "ο στόμας" μου, που λέει και η φιλενάδα μου.

Κι ενώ πίστευα ότι είχα πάρει διαζύγιο από την πολιτική και διαλαλούσα παντού ότι "εγώ δεν θα ψηφίσω", η ριμάδα η ανάγκη με έφερε στο πλάι υποψηφίου, να εκτελώ χρέη γραμματέως, δημοσίων σχέσεων, διορθώτρια κειμένων και το λουρί της μάνας μου. Επί πληρωμή φυσικά (δεν είμαι και τόσο τρελή να το έκανα εθελοντικά). Τα μάτια μου από το πολύ κομπιούτερ να έχουν γίνει κουμπότρυπες, κι η μέση μου να κοντεύει να σπάσει από το σκύψιμο στο γραφείο. Ο φόβος μου βέβαια είναι να μην φαρδύνει κι ο κ....ς μου από το κάτσε-κάτσε κι άντε να τον μαζέψεις μετά.

Σε λίγο με βλέπω κατά πώς πάει το πράγμα, να βάζω σε μια σακ-βουαγιάζ και τα απολύτως απαραίτητα και να κοιμάμαι εκεί.

Πάμε κι ερχόμαστε παντού μαζί, σαν το τραγούδι "δυο-δυο στην μπανιέρα δυο-δυο" αλλά το πιο τρελό είναι ότι έχει αρχίσει να μ`αρέσει τόσο πολύ, που αντί να με πιέζει εκείνος, τον πιέζω εγώ να βγάλουμε πιο πολύ δουλειά. Και σκέφτεται η ξανθιά μου απόχρωση "έχει γούστο να πωρωθώ κι άντε να με κάνεις καλά μετά."

Σήμερα λοιπόν γυρίζει και μου λέει: "Όποιος μας βλέπει, θα μας περνάει για ζευγάρι που είμαστε συνέχεια μαζί".

Χαμογελάω και σκέφτομαι: "Με το μπαρδόν δηλαδή θα σου κακόπεφτα; Εμένα μην με βλέπεις έτσι, άμα ξεδιπλωθώ φτάνω το 1,90."

Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι έχω αρχίσει να πιστεύω στο όραμά του για μια καλύτερη πόλη. Και το πιο παράξενο είναι ότι τον εμπιστεύομαι. Είναι σαν το "με όποιο δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις" ή "αν δεν παινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει".

Το μόνο που φοβάμαι είναι να μην αρχίσω ξανά να πιστεύω στην ύπουλη πολιτική νάρκη και την πατήσω ξανά, πιστεύοντας και δίνοντας δύναμη με την ψήφο μου σε λάθος ανθρώπους.