To δούλεμα...

"Δούλευέ μου βρε φτωχέ να μην γένω σαν και σε."

Ωραίο ρήμα το "δουλεύω". Δουλεύω, δουλεύεις και γενικά δουλευόμαστε μεταξύ μας, πια. Καταντήσαμε να πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Τα φύκια τα βλέπω, οι μεταξωτές κορδέλες,
προσεχώς αφού τις κοστολογήσει το ΔΝΤ, κι η κουτοπονηριά κάποιων εξ`υμών που θέλουμε υπαλλήλους, χωρίς να τους αμείβουμε, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη τους.

Και ξεκίνησαν οι δυο φιλενάδες με έντονη την ξανθιά απόχρωση του εγκεφάλου να δουλέψουν. Σε ξεχωριστές δουλειές και με διαφορετικό αντικείμενο εργασίας η κάθε μία. Κάθε απόγευμα τηλέφωνο η μία στην άλλη, να εξυμνούν τους καλούς εργοδότες τους, και πόσο τυχερές ήταν που είχαν βρει αυτές τις δουλειές σε περίοδο ανεργίας. Κι ο καιρός περνούσε, "τζουμ τρια λα λο" και ξημέρωσε η αποφράδα μέρα της πληρωμής. Και βέβαια πήραν από τα τρία το μακρύτερο.
Και να η κλάψα του εργοδότη για τις δύσκολες εποχές που έχουν ξημερώσει, και που δεν βγαίνει, και τι θα κάνει ο δύσμοιρος. Που χρωστάει παντού ακόμη και στην Μιχαλού αλλά δεν βλέπει φως στο τούνελ.
Και σαν ηλίθια ξανθιά αρχίζεις και λυπάσαι, και στο τέλος φτάνεις και στο σημείο να του δανείσεις από αυτά που δεν σε πλήρωσε, να πάρει κάτι να φάει ο καψερός, που μύρισε το χνώτο του από την πείνα. Και γυρίζεις στο σπίτι σου με καταβεβλημένη την ψυχή σου, (που την έδινες τόσο καιρό για την δουλειά του) και σού 'ρχεται να βγεις στον δρόμο να ουρλιάξεις. Και καλά λες, να μου το κάνει ένας ξένος αυτό πάει στον άνεμο. Αλλά κι ο άνθρωπος που έχουμε πιει κι έναν καφέ μαζί, και άλλα συμφωνήσαμε, και άλλα έπραξε;

ΓΙΑΤΙ ΣΑΣ ΤΑ ΛΕΩ όλα αυτά, φίλοι μου;
ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ! 
Όπως κανένας πια δεν θέλει να ακούσει κανέναν! Όπως όλοι ρωτάμε τυπικά «τι κάνετε, πώς είστε, η οικογένεια, το σπίτι, όλα καλά, πώς έχει η πολύτιμος υγεία σας;».
Και παρακαλάμε να μη μας απαντήσει ο άλλος γιατί δεν έχουμε τον ψυχικό χώρο για τίποτα και για κανέναν κερατά. Γιατί η σχέση μας με τον άλλον, τον διπλανό, τον φίλο, τον γείτονα είναι κάτι σαν τα ξηροκάρπια: Σχέσεις μιας χρήσεως, λέξεις και φράσεις κλισέ, ερωτήσεις παντός καιρού! 

Όσο μηχανικά καταπίνουμε το φιστίκι, άλλο τόσο μηχανικά καταπίνουμε το ξένο πρόβλημα! Παντός καιρού! Ένα ξηροκάρπιο έγινε η ζωή μας! Μασάμε και φτύνουμε τα τσόφλια της! Συνεννοηθήκαμε;
Όχι; Έξοχα!
Κι εγώ χάρηκα που μιλήσαμε!